BABA’S UNCONDITIONAL LOVE FOR HIS DEVOTEES

In the month of December 1916 Vamanrao suffered from severe anoxeria. Thus he was unable to eat anything, and had lost a lot of weight. Vamanrao had gone home to recuperate. One morning around 9 am., a fakir appeared at his door & asked him, “Are you Vamanrao LLB?” Vamanrao asked him why he wanted to know, and how he could help him. The fakir replied, “Sai Baba gave me one rupee and asked to go to various Darghas & pray for the health & well being of Vamanrao LLB.”

Vamanrao was overwhelmed by what the fakir said. He thought, “Baba has so much of loving compassion for His devotees. I am so far away from Shirdi and except for Baba and this fakir no one else knows that I anorexia. The act epitomises the unconditional compassion of my Sadguru. The Sadguru does not bother whether His devotee is worthy or unworthy, of His Grace. Baba did not take my merits and virtues into account, because if He did I would have been unworthy of His Grace, as He is ‘all-knowing’. However, Baba did not consider my unworthiness and like a loving parent asked the fakir to pray for my health. How will I ever be able to repay Him? If anyone thinks that Baba did all this because I give Him a lot of Dakshina, they are sadly mistaken. There are numerous devotees who gave Baba ten times or even a hundred times more Dakshina than I did.

Once Vamanrao Narvekar was running a high temperature, his son then gave Baba five hundred rupees as Dakshina. And as soon as Baba accepted the money he started rigors & high fever, and Narvekar was cured. Like Narvekar there are numerous affluent devotees, and alongside them what is my worth? Yet without considering this Baba showered His compassionate love on me. The merciful Baba did this immeasurable favour that I will never ever be able to repay. Baba has bestowed innumerable favours on me & if I start counting them, then I will have to count till the end of time.

Our Sadguru, Sai Baba is Parabrahma, He is all pervading, omniscient, omnipresent and omnipresent. Nothing in this cosmos escapes his knowledge.
(Ref: Shainathne Sharane written by Swamy Sai Sharan Anand & translated into Marathi by V.B.Kher)

A Divine Journey with Baba – compiled by Vinny Chitluri, Sterling.

Read More

భక్తుల పట్ల బాబా షరతులు లేని ప్రేమ

డిసెంబర్ 1916 లో వామన్ రావు తీవ్రమైన ఆకలి లేమి తో బాధపడ్డాడు, ఏమీ తినలేకుండా వుండేవాడు, అందువలన బాగా బరువు తగ్గాడు. పునరారోగ్యప్రాప్తి కోసం ఇంటికి వెళ్లాడు. ఒక రోజు ఉదయం 9 గంటలకు ఒక ఫకీరు వామన్ రావు ఇంటి గుమ్మం వద్దకు వచ్చి వామన్ రావుని, “నీవు వామన్ రావు ఎల్.ఎల్.బి వేనా” అని అడిగాడు. దానికి వామన్ రావు ఫకీరు ఆ విషయం ఎందుకు తెలిసికోవాలనుకుంటున్నాడో మరియూ తాను ఫకీరుకి ఏ విధంగా సహాయ పడగలడో అని ఫకీరుని ప్రశ్నించాడు. “సాయి బాబా నాకు ఒక రూపాయ ఇచ్చారు, వివిధ దర్ఘాలకు వెళ్లి వామన్ రావు ఎల్.ఎల్.బి ఆరోగ్యం కోసమూ, సౌఖ్యమ్ కోసమూ ప్రార్దించమన్నారు” అని చెప్పాడా ఫకీరు.
ఫకీరు చెప్పిందానికి వామన్ రావు ఆనందానుమగ్నుడయ్యాడు. “బాబా కి తన భక్తుల పట్ల ఎంతటి ప్రేమా, కరుణా! నేను షిరిడీకి ఎంతో దూరంగా వున్నాను, బాబా కీ మరియూ ఈ ఫకీరుకి తప్ప నేను ఆకలిలేమి తో బాధపడుతున్నానన్న సంగతి తెలియదు. నా సద్గురువు యొక్క షరతులు లేని దయకి ఈ చర్య సారం గా నిలుస్తుంది. సద్గురువు తన భక్తుడు తన కృపకి పాత్రుడా, కాదా అన్నది భావించుకోరు, బాబా నా గుణగణాలను లెక్కలోనికి తీసికోలేదు, ఒకవేళ బాబా అలా లెక్కలోనికి తీసికుని వుంటే నేను ఆయన కృపకి పాత్రుడ్ని కాలేకపోదును, ఎందుకంటే బాబా కి అన్నీ తెలుసును. నేను తన కృపకి పాత్రుడ్ని కాదన్న సంగతిని పట్టించుకోకుండా ప్రేమించే జననీ జనకుల్లాగ ఈ ఫకీరుని నా కోసం ప్రార్దించమని చెప్పారు. బాబా ఋణాన్ని నేను ఏ విధంగా తీర్చికోగలను? బాబాకి నేను ఎంతో దక్షిణ సమర్పించుకున్నందువలనే బాబా ఇదంతా చేసి వుంటారని ఎవరైనా అనుకుంటే వారు పొరపడినట్లే! బాబాకి నేనిచ్చిన దానికన్నా పదుల, వందల రెట్లు దక్షిణ ఇచ్చిన వారెందరో వున్నారు.”

ఒకసారి వామన్ రావు నర్వేకర్ కి విపరీతమైన జ్వరము వచ్చింది, అతని కుమారుడు బాబా కి అయిదువందల రూపాయల దక్షిణ సమర్పించుకున్నాడు. బాబా దక్షిణ స్వీకరించన వెంటనే నర్వేకర్ కి చలి ఎక్కువగా పుట్టి జ్వరము పెరిగి, ఆ తరువాత కోలుకున్నాడు. నార్వేకర్ లాగా సంపన్నులైన భక్తులు బాబా కెందరో వున్నారు, వారితో పోల్చుకుంటే నేనెంతటి వాడిని? అయినా ఇవేవీ ఆలోచించకుండా బాబా నాపై కరుణరసపూర్వకమైన ప్రేమని కురిపించారు. బాబా నాపై చూపిన కొలవలేని ఈ అనుగ్రహానికి నేను తిరిగి ఏ విధంగానూ చెల్లించుకోలేను. ఇటువంటి అనుగ్రహాలు నాపై బాబా ఎన్నోమారులు చూపారు, ఒక్కొక్కటిగా నేను లెక్కపెట్టడం మొదలు పెడితే ఈ జీవితంచాలదు.

మన సద్గురు సాయిబాబా పరబ్రహ్మ. ఆయన అన్నిటా వ్యాపించివున్నారు. ఆయన సర్వజ్ఞుడు, సర్వాంతర్యామి మరియూ సర్వశక్తిమంతుడు. విశ్వంలోని ఏదీ కూడా ఆయన కి తెలియకుండా జరగదు.

Read More

చూపు క్షీణించిన కండ్లకు దృష్టిని ప్రసాదించిన సాయి

చూపు క్షీణించిన కండ్లకు దృష్టిని ప్రసాదించిన సాయి

బాబా జీవించి ఉండగా ఆయనను చూసిన భక్తులలో శ్రీవిఠల్ యశ్వంత్ దేశ్పాండే కూడా ఒక గొప్ప భక్తుడు. ఎందుచేతనో ఆయన తాతగారి (తల్లివయిపు తండ్రి) కంటిచూపు మందగించింది. 
అత్యుత్తమమయిన వైద్యం చేయించినా గాని, కంటి చూపు మెరుగుపడటానికి బదులు ఆయన పరిస్థితి యింకా దిగజారిపోయి రెండు కళ్ళలో చూపు పూర్తిగా పోయింది. ఆరోజుల్లో శ్రీగోవిందరావు మాన్ కర్ అనే సన్యాసి ఉండేవారు. ఆయన గొప్ప సాయి భక్తుడు, బ్రహ్మచారి. ఆయన, దేశ్ పాండే తాతగారిని షిరిడీ తీసుకొని వెళ్ళి బాబాగారి ఆశీర్వాదములు తీసుకొనమని సలహానిచ్చారు. శ్రీవిఠల్ యశ్వంత్ దేశ్ పాండే గారి కుటుంబ సభ్యులందరూ దీనికి సమ్మతించారు. తాతగారిని షిరిడీ తీసుకొనివెళ్ళడానికి తోడుగా ఎవరు వెడతారనే సమస్య ఎదురయింది. ఆయన మేనమాలిద్దరికీ కూడా పరీక్షలు జరుగుతూ ఉండటం వల్ల వారు రాలేని పరిస్థితి. విఠల్ దేశ్ పాండే ఒక్కడే ఖాళీగా ఉన్నాడు. ఆఖరికి అందరూ కూడా అతనిని తోడిచ్చి తాతగారిని షిరిడీ పంపించడానికి నిర్ణయించారు.ఒక మంచిరోజున వారిద్దరూ షిరిడీకి ప్రయాణమయ్యారు.
అది 1916వ.సంవత్సరం. అప్పటికి విఠల్ దేశ్ పాండే వయస్సు 12 సంవత్సరాలు. శ్రీవిఠల్ దేశ్ పాండేగారు తమ అనుభవాన్ని యిలా వర్ణిస్తున్నారు.
"మేము షిరిడీకి చేరుకున్న వెంటనే మేమిద్దరమూ తిన్నగా బాబాగారి దర్శనం కోసం "ద్వారకామాయి" కి వెళ్ళాము. బాబా మావైపు నవ్వుతూ చూసి 6 రూపాయలు దక్షిణ అడిగారు. నాదగ్గిర సరిగ్గా అంత డబ్బులేదు. అందుచేత నేను 10రూ.నోటు యిచ్చాను. బాబా తల అడ్డంగా ఊపి, తనకు నావద్దనున్న 10రూ.గాని, 5రూ.గాని వద్దనీ, తనకు సరిగా 6రూపాయలు మాత్రమే కావాలని చెప్పారు. బాబా చాలా పట్టుదలగా ఉన్నారు. నేను మాతాతగారిని క్రింద వసారాలో కూర్చోబెట్టాను. ప్రస్తుతం అక్కడ వంట చెఱకు నిలవచేసుకోవడానికి ఒక గదిఉంది. ఆరోజుల్లో దాని వెంబడే ఒక యిరుకైన వీధి, దానికి అవతల ఒక గోడ ఉన్నాయి. నేను మాతాతగారి అనుమతి తీసుకొని 10రూ.నోటుకు చిల్లరగా 10 రూపాయి నాణాలు తీసుకొని రావడానికి బయటకు వెళ్ళాను. నేను ప్రతీ దుకాణం దగ్గరకు చిల్లరకోసం వెళ్ళాను, కాని, అంత చిన్న గ్రామంలో ఎవ్వరూ నాకు చిల్లర యివ్వలేదు. నేను పూర్తిగా అలసిపోయాను. నేను చిన్నపిల్లవాడిని కనుక నాకు దఃఖంతో కన్నీళ్ళు వచ్చాయి.

నాబుగ్గలమీద కన్నీరు జాలువారుతూ ఉంది. నేను రోడ్డుప్రక్కన నిలబడి వున్నాను. అపుడు, పంచ, 'బారాబందీ' (ఒకవిధమయిన జాకెట్టు) తలకి పాగా కాళ్ళకు 'పునేరీ' బూట్లు, (పూనాలో ప్రత్యేకమగా తయారయినవి) ధరించిన ఒక పెద్దమనిషె నావైపుకు వచ్చాడు. ఆయన నుదిటిమీద గంధపు బొట్టుంది. నావీపు మీద తడుతూ ప్రేమతో ఓదార్పుగా ఎందుకేడుస్తున్నావని అడిగాడు. మధ్యమధ్యలో వెక్కిళ్ళు పడుతూ నాదుఃఖానికి కారణమయిన కధంతా చెప్పాను. ఆయన మంచి ఉదారస్వభావుడిలా కనిపించాడు. వెంటనే ఆయన తనజేబులోనుండి పరిరూపాయి నాణాలు తీసి నాచేతికిచ్చాడు. నాణాలను అందుకున్న వెంటనే ద్వారకామాయికి పరిగెత్తుకొని వెళ్ళి బాబా చేతిలో పెట్టాను. బాబా చరణకమలాలకి సాష్టాంగ నమస్కారం చేశాను. బాబా నన్ను దీవిస్తూ "అబ్బాయీ! భయపడకు. అల్లా మాలిక్ నిన్ను అనుగ్రహిస్తాడు. నువ్వు వచ్చిన పని పూర్తయింది. ఇక వెళ్ళు" అన్నారు. నేను కేవలం 12సం.బాలుడినయినందువల్ల బాబా మాటలలోని గూఢార్ధం నాకు బోధపడలేదు. బాబాకు మేము షిరిడీ ఎందుకు వచ్చామో చెప్పలేదు. బాబా కూడా మమ్మల్ని అడగలేదు. "మీరు వచ్చిన పని నెరవేరింది, యిక వెళ్ళండని" బాబా అన్నమాటలకు నేనాశ్చర్య పోయి బాబావంక విభ్రాంతితో చూసినపుడు బాబా మరలా తిరిగి అవే మాటలు అన్నారు.

నేను ద్వారకామాయినుండి బయటకు వచ్చాను. మాతాతగారిని కూచోపెట్టిన చోటకు వెళ్ళి చూశాను, కాని అక్కడ మాతాతగారు కనపడకపోవడంతో నాకు చాలా భయం వేసింది. విపరీతమయిన భయంతో మాతాతగారిని వెదకడానికి ప్రతీ చోటకి పిచ్చిగా పరిగెత్తాను. కాని, లాభం లేకపోయింది. మాతాతగారి క్షేమం గురించిన ఆందోళన నన్ను వెంటాడింది. ఆయనకేమయింది? కనుచూపుమేరలో ఎక్కడా కనిపించటల్లేదు?. నేను చాలా దారుణంగా ఊహించుకున్నాను. మాతాతగారు ఆకస్మికంగా అదృశ్యమవడంతో, భయభ్రాతుడినయిపోయి మరలా బిగ్గరగా ఏడవడం మొదలెట్టాను. ఓదార్పు లేక ఒంటరిగా ఒకమూల నిలబడ్డాను. అప్పుడే అంతకుముందు నేను కలుసుకొన్న దయగల వ్యక్తి వచ్చి మరలా ఎందుకేడుస్తున్నావని అడిగాడు. మాతాతగారి అదృశ్యం గురించి నేనతనికి చెప్పాను. కళ్లనిండుగా కరుణ రసం ఉట్టిపడుతుండగా నన్ను గట్టిగా పట్టుకొని "ఆందోళనపడకు, వీధిచివర వాడా దగ్గర మీతాతగారు కూర్చొని ఉండటం యిప్ప్పుడే చూశాను" అన్నారు. నేనిక ఆలశ్యం చేయకుండా ఆయన చూపించిన వైపు పరిగెత్తుకొని వెళ్ళాను. ఓహ్! అక్కడ మాతాతగారు చెఱకుగడల గుట్టప్రక్కన కూర్చొని ఆనందంగా చెఱకు ముక్క నములుతూ ఉన్నారు. "ఒంటరిగా నువ్వు యిక్కడికెందుకు వచ్చావు. నీకు కళ్ళు కనపడక దెబ్బలు తగిలి గాయపడి చతికిలపడి ఉండేవాడివి కాదా?" భావోద్వేగంతో కోపంగా నాస్వరాన్ని పెంచి అరిచాను.

మాతాతగారు ప్రశాంతంగా నావైపు చూసి తన ప్రక్కన కూర్చోమని చెప్పి యిలా అన్నారు. "ఒరేయ్ అబ్బాయీ! నన్ను కూర్చోబెట్టి నువ్వు చిల్లర తేవడానికి వెళ్ళావు. ఆశ్చర్యకరంగా ముందర నాకు అన్నీ మసకగా కనపడి తరువాత అన్నీ స్పష్టంగా చూడగలిగాను. ఇక నాకక్కడ ఊరికే సోమరిగా కూర్చోవాలనిపించలేదు. బయట కాస్త తిరిగివద్దామనిపించింది. మనం సామానులు పెట్టిన చోటు గురించి కాస్త అవగాహన ఉంది. అక్కడికి వెళ్ళి నువ్వు వచ్చేవరకు నీకోసం ఎదురు చూద్దామనుకున్నాను.

నామనసంతా ఆనందంతో నిండిపోయింది. "ఇక మీరు వచ్చినపని నెరవేరింది" అన్న బాబామాటలు గుర్తుకు వచ్చి వాటివెనుకనున్న రహస్యం అర్ధమయింది. ఆ పని ఏమిటంటే , మాతాతగారికి పోయిన కంటిచూపును తెప్పించమని బాబాని ప్రార్ధించడానికి వచ్చామన్న విషయమని వేరే చెప్పనవసరం లేదు. మేము ఏవిషయం చెప్పకుండానే బాబా మేము వచ్చిన పని గ్రహించి, మమ్మల్ని ఏమీ ప్రశ్నించకుండానె అనుగ్రహించారు.

బాబా చూడటానికి మంచి స్ఫురద్రూపిగా పొడవుగా చక్కటి శరీర చాయతో ఉంటారు. (ఆయన చేతులు ఆయన మోకాళ్ళ వరకు ఉండేవి). ఆరతినిచ్చే ప్రతి సమయంలోను ఆయన వదనం ఎంతో దివ్యమైన కాంతితో ప్రకాశవంతంగా ఉండేది. బాబా సాధారణంగా హిందీలో మాటలాడేవారు. ఆయన ఎల్లప్పుడు 'అల్లా మాలిక్ అచ్చా కరేగా' (భగవంతుడు మేలు చేస్తాడు) అని తన భక్తులను దీవిస్తూ ఉండేవారు. ఆయన తురిమిన ఎండుకొబ్బరిలో పంచదార కలిపి భక్తులకు పంచుతూ ఉండేవారు. స్వయంగా తన చేతితో ఊదీని ప్రసాదంగా యిస్తూ ఉండేవారు. ప్రతీ భక్తునికి మొట్టమొదటగా నుదుటిమీద ఊదీని రాయడం ఆయనకలవాటు. తరువాత వారి చేతులలో ఊదీని వేస్తూ ఉండేవారు. ఎప్పుడూ ఆయనచుట్టూ 25 నుంచి 30 మంది దాకా భక్తులు ఉండేవారు. ఆరతి సమయంలో ఆయననుంచి ప్రసాదం తీసుకోవడానికి ఎక్కువమంది గుమిగూడి ఉండేవారు.

షిరిడీనుంచి బయలుదేరేముందు నేనెప్పుడూ బాబా అనుమతి తీసుకొనేవాడిని. ఒకసారి నేను, శ్రీషిండే కారులో నాస్నేహితులు శ్రీదామూఅన్నా రాస్నే, శ్రీశంకరరావు షిండేలతో కలిసి బాబా అనుమతి తీసుకోకుండా హడావిడిగా షిరిడీనుండి బయలుదేరాను. దారిలో అహ్మద్ నగర్ వద్ద మాకారుకు పెద్ద ప్రమాదం జరిగింది. మాకారు చాలా వేగంగా వెడుతోంది. అకస్మాత్తుగా మాకారు ముందు భాగం కుడివయిపునుంచి ఒక వ్యక్తి అడ్డంగా రావడంతో కారు అతనికి గుద్దుకుంది. అతను తెలివితప్పి క్రింద పడిపోయాడు. మేము దారుణమయిన పరిస్థితిలో చిక్కుకుపోయాము. రాస్నేగారు బాబా ఊదీని కొంత ఆగాయపడ్డ వ్యక్తి నోటిలో వేసి, కొంత అతని నుదిటిమీద, చాతీమీద, పొట్టమీద రాశారు. అతనికి కొంతసేపటి తరువాత స్పృహవచ్చింది. కాని, అతనికి కాలు విరిగిందని తెలుసుకొన్నాక మాకు చాలా భయం చేసింది. అతనిని వెంటనే దగ్గరలో ఉన్న ఆస్పత్రికి తీసుకొని వెళ్ళాము. రాస్నే, షిండే యిద్దరూ వెంటనే బాబాని ప్రార్ధించడానికి తిరిగి షిరిడీ వెళ్ళారు. ఇక ముందుకు బయలుదేరడానికి నేను యెప్పటిలాగే బాబా అనుమతి తీసుకొన్నాను.

బాబా అనుగ్రహం వల్ల ప్రమాదంలో గాయపడ్డవ్యక్తి పూర్తిగా కోలుకోవడంతో, మేము ఎటువంటి సమస్యలు లేకుండా బయటపడ్డాము. ఈసంఘటన తరువాత యింక మరెప్పుడు బాబా అనుమతి తీసుకోకుండా షిరిడీ విడిచివెళ్లకూడదనే గుణపాఠం నేర్చుకొన్నాను.

నేను బాబాను స్వప్నంలో కాని, మరింకేవిధంగా కాని చూడలేదు. కాని, నేను మిమ్మల్ని చూస్తున్నట్లుగానే బాబాను చూశాను. ఈసంఘటన 1968 సం.లో, సరిగా యిప్పుడు నేను కూర్చున్న చోటనే జరిగింది. ఆరోజు 'అనంతచతుర్దసి. పూజారిలాగ ఉన్న ఒక సన్యాసి కిటికీ బయటనిలబడి, "నాకు కాస్త టీ యిస్తావా?" అని అడిగాడు. ఆసన్యాసి నాకు పూజారిలాగా కనపడలేదు. కాని హిందీలో మాట్లాడాడు. నేను కొంచం ఆశ్చర్యపోయి అతనిని లోపలకు రమ్మన్నాను. అతను గదిలోకి వచ్చి గోడకు చేరగిలబడి కూర్చొన్నాడు. టీ బదులుగా దయచేసి ఒకకప్పు పాలు స్వీకరిస్తారా అని అడిగాను.

ఆయన యిలా జబాబిచ్చారు "నీ యిష్టం"

"పాలలో కాస్త పంచదార వేయమంటారా"?

"నీయిష్టమయితే అలాగే కానీ"

నేను వినయంగా తీయటి పాలు కప్పుతో ఆయన ముందు పెట్టాను. నా కనుచివరలనుండి ఆయనను గమనిస్తున్నాను. కాని నాకు సన్యాసి కనప
డలేదు. స్వయంగా బాబా కనపడుతున్నారు. ఆయన బాబా తప్ప మరెవరూ కాదు. అందులో ఎటువంటి సందేహం లేదు. నాతోపాటుగా మా కుటుంబమంతా ఆయనముందు సాష్టాంగ నమస్కారం చేశారు. ఆయన మమ్మల్ని దీవించి వెంటనే గదినుండి నిష్క్రమించారు. వెంటనే నాకు ప్రేరణ కలిగి బయటకు వచ్చి ఆ సన్యాసి కోసం వెతికాను. కాని ఎటువంటి జాడ లేకుండా ఆయన అదృశ్యమయిపోయారు. నేనెంతో ఉద్వేగంతో చుట్టుప్రక్కలనున్న వారందరినీ ఆసన్యాసిని ఎవరైనా చూశారా అని అడిగాను. కాని, అటువంటి వ్యక్తిని తామెవరూ చూడలేదని చెప్పారు. సన్యాసి రూపంలో దర్శనమిచ్చినది బాబాయేనని స్థిరమైన అభిప్రాయంతో నేను యింటికి తిరిగి వచ్చాను.

Read More

Sai Mahabhakte and pay our homage on her death day.

Aum Sai Ram, 30th October 2015 is celebrated as death day of Sai Mahabhakte Late Smt.Parvati Bai Sapatnekar who attained the Lotus Feet of Shirdi Sai Baba on 30th October 1983. Mention about how Shri Sai Baba gave darshan to Smt.Parvati Bai Sapatnekar and blessed her with a Child has been made in Chapter 48 of the holy Shri Sai Satcharitra.

Let us all remember this great Sai Mahabhakte and pay our homage on her death day. Jai Sai.....

Read More

SAI-WAY TO CLIMB UP WHEN YOUR MOOD IS DOWN

In December 1984, every trace of colour and zeal slid abruptly out of
my life and I found myself mired in the dull gray depths of depression.
The trigger for it was losing my brother whom I loved very much. My
grief over brother's death was wrenching and natural. I too had a
declining health and even had to undergo a major operation.
One morning, I woke early to the same old gray mood. At last, facing
my anguish directly, I cried to Lord Sainath: "My life is dead, What
shall I do?"
Slowly in the hours that followed, bit by bit a Sai-plan began to form in
my mind. Lord Sainath made me feel a healthy rightness about them.
They were like rungs of a ladder for me to step on and climb out
of my bog.
During the next few weeks, I gradually put the ideas into
practice. .And it became clear that I was living in a more wholesome
way than I had for quite some time. I sensed that even before my
brother's death, my life had been hectic and fragile - and this may
have been why I could not come back from my grief.
I believe this plan was a gift from Lord Sainath. It helped me, and I
think it will help anyone who wants to put more life in his or her life.
1. EARLY MORNING SAI-REFRESHMENT
Each day I get-up 20 minutes earlier than in the past. This is not easy
when you are already tired and depressed. But after forcing myself to
do it at first, it became easier and then enjoyable, I spent this time
chanting 'Om Sri Sai, Jai Sai, Jai Jai Sai'. Then I would sit quietly,
listening what Lord Sainath might say or just being part of the earlymorning
stillness.
2. OUTINGS FOR INNER HEALTH
I built a period of outdoor exercise into each day. For me, it took the
form of a short but brisk walk to the temple; your choice could as
easily be jogging, biking and so on. The point is to get out and give
yourself little physical challenges-walking a certain number of blocks -
that start you moving.
3. SURPRISING YOURSELF
Change familiar routines so they become more satisfying. For
example if you are reading only Sai Satcharita, for a change you may
take up Bhagavatham or Ramayana, biographies of saints. In
addition, experiment with different foods and menus and think that
Lord Sai wishes a change everyday.
4. ENTERTAINING EVENTS
Instead of turning down invitations, I took the initiative in setting up a
meeting with a Sai-sister/brother each week-sometimes we would
shop or browse through a Sai-miracle, or may be just have tea and
some Sai talk.
I also scheduled a personal 'retreat' every Thursday, doing something
especially gratifying - i.e. participating in Sai-pooja and mass-bhajans.
My spirit drank in the peaceful-ness of these times.
The general idea is to be a little theatrical about your life - to 'stage'
events and scene changes and surprises for yourself. If you try, I feel
sure you will have livable years ahead.
i Do not spill the peace and the understanding that you. receive
during Sai-communion. Carry with you as long as you can,
throughout the day the thought of Lord Sainath and the peace that
you gather in the pail of consciousness during your Sai-pooja. This is
the way that one learns to hold on to Lord Sainath in the midst of all
one's activities. In the words of Paramahansa Yogananda : "We must
learn to be calmly active, actively calm, a prince of peace sitting on
the' throne of poise, directing bur kingdom of. activity,"
Mrs. SUBBULAKSHMI
Hubli - 580 032, Karnataka,
(SOURCE : SAIPRABHA JULY 1987)

Read More

This photograph is taken in 1916

This photograph is taken in 1916 i.e., 2 years before the Mahasamadhi of Sai baba.To Sai Baba's right is Gopal Rao Mukund Buti, millionaire of Nagpur, India. Behind Sai Baba and holding the umbrella is Bhagoji Shinde, Sai Baba's devotee whose leprosy was arrested by Sai Baba. To Sai Baba's left is Nanasaheb Nimonkar, a devotee.
- Om Sai Ram

Read More

చూపు క్షీణించిన కండ్లకు దృష్టిని ప్రసాదించిన సాయి

బాబా జీవించి ఉండగా ఆయనను చూసిన భక్తులలో శ్రీవిఠల్ యశ్వంత్ దేశ్పాండే కూడా ఒక గొప్ప భక్తుడు. ఎందుచేతనో ఆయన తాతగారి (తల్లివయిపు తండ్రి) కంటిచూపు మందగించింది.
అత్యుత్తమమయిన వైద్యం చేయించినా గాని, కంటి చూపు మెరుగుపడటానికి బదులు ఆయన పరిస్థితి యింకా దిగజారిపోయి రెండు కళ్ళలో చూపు పూర్తిగా పోయింది. ఆరోజుల్లో శ్రీగోవిందరావు మాన్ కర్ అనే సన్యాసి ఉండేవారు. ఆయన గొప్ప సాయి భక్తుడు, బ్రహ్మచారి. ఆయన, దేశ్ పాండే తాతగారిని షిరిడీ తీసుకొని వెళ్ళి బాబాగారి ఆశీర్వాదములు తీసుకొనమని సలహానిచ్చారు. శ్రీవిఠల్ యశ్వంత్ దేశ్ పాండే గారి కుటుంబ సభ్యులందరూ దీనికి సమ్మతించారు. తాతగారిని షిరిడీ తీసుకొనివెళ్ళడానికి తోడుగా ఎవరు వెడతారనే సమస్య ఎదురయింది. ఆయన మేనమాలిద్దరికీ కూడా పరీక్షలు జరుగుతూ ఉండటం వల్ల వారు రాలేని పరిస్థితి. విఠల్ దేశ్ పాండే ఒక్కడే ఖాళీగా ఉన్నాడు. ఆఖరికి అందరూ కూడా అతనిని తోడిచ్చి తాతగారిని షిరిడీ పంపించడానికి నిర్ణయించారు.ఒక మంచిరోజున వారిద్దరూ షిరిడీకి ప్రయాణమయ్యారు.
అది 1916వ.సంవత్సరం. అప్పటికి విఠల్ దేశ్ పాండే వయస్సు 12 సంవత్సరాలు. శ్రీవిఠల్ దేశ్ పాండేగారు తమ అనుభవాన్ని యిలా వర్ణిస్తున్నారు.
"మేము షిరిడీకి చేరుకున్న వెంటనే మేమిద్దరమూ తిన్నగా బాబాగారి దర్శనం కోసం "ద్వారకామాయి" కి వెళ్ళాము. బాబా మావైపు నవ్వుతూ చూసి 6 రూపాయలు దక్షిణ అడిగారు. నాదగ్గిర సరిగ్గా అంత డబ్బులేదు. అందుచేత నేను 10రూ.నోటు యిచ్చాను. బాబా తల అడ్డంగా ఊపి, తనకు నావద్దనున్న 10రూ.గాని, 5రూ.గాని వద్దనీ, తనకు సరిగా 6రూపాయలు మాత్రమే కావాలని చెప్పారు. బాబా చాలా పట్టుదలగా ఉన్నారు. నేను మాతాతగారిని క్రింద వసారాలో కూర్చోబెట్టాను. ప్రస్తుతం అక్కడ వంట చెఱకు నిలవచేసుకోవడానికి ఒక గదిఉంది. ఆరోజుల్లో దాని వెంబడే ఒక యిరుకైన వీధి, దానికి అవతల ఒక గోడ ఉన్నాయి. నేను మాతాతగారి అనుమతి తీసుకొని 10రూ.నోటుకు చిల్లరగా 10 రూపాయి నాణాలు తీసుకొని రావడానికి బయటకు వెళ్ళాను. నేను ప్రతీ దుకాణం దగ్గరకు చిల్లరకోసం వెళ్ళాను, కాని, అంత చిన్న గ్రామంలో ఎవ్వరూ నాకు చిల్లర యివ్వలేదు. నేను పూర్తిగా అలసిపోయాను. నేను చిన్నపిల్లవాడిని కనుక నాకు దఃఖంతో కన్నీళ్ళు వచ్చాయి.

నాబుగ్గలమీద కన్నీరు జాలువారుతూ ఉంది. నేను రోడ్డుప్రక్కన నిలబడి వున్నాను. అపుడు, పంచ, 'బారాబందీ' (ఒకవిధమయిన జాకెట్టు) తలకి పాగా కాళ్ళకు 'పునేరీ' బూట్లు, (పూనాలో ప్రత్యేకమగా తయారయినవి) ధరించిన ఒక పెద్దమనిషె నావైపుకు వచ్చాడు. ఆయన నుదిటిమీద గంధపు బొట్టుంది. నావీపు మీద తడుతూ ప్రేమతో ఓదార్పుగా ఎందుకేడుస్తున్నావని అడిగాడు. మధ్యమధ్యలో వెక్కిళ్ళు పడుతూ నాదుఃఖానికి కారణమయిన కధంతా చెప్పాను. ఆయన మంచి ఉదారస్వభావుడిలా కనిపించాడు. వెంటనే ఆయన తనజేబులోనుండి పరిరూపాయి నాణాలు తీసి నాచేతికిచ్చాడు. నాణాలను అందుకున్న వెంటనే ద్వారకామాయికి పరిగెత్తుకొని వెళ్ళి బాబా చేతిలో పెట్టాను. బాబా చరణకమలాలకి సాష్టాంగ నమస్కారం చేశాను. బాబా నన్ను దీవిస్తూ "అబ్బాయీ! భయపడకు. అల్లా మాలిక్ నిన్ను అనుగ్రహిస్తాడు. నువ్వు వచ్చిన పని పూర్తయింది. ఇక వెళ్ళు" అన్నారు. నేను కేవలం 12సం.బాలుడినయినందువల్ల బాబా మాటలలోని గూఢార్ధం నాకు బోధపడలేదు. బాబాకు మేము షిరిడీ ఎందుకు వచ్చామో చెప్పలేదు. బాబా కూడా మమ్మల్ని అడగలేదు. "మీరు వచ్చిన పని నెరవేరింది, యిక వెళ్ళండని" బాబా అన్నమాటలకు నేనాశ్చర్య పోయి బాబావంక విభ్రాంతితో చూసినపుడు బాబా మరలా తిరిగి అవే మాటలు అన్నారు.

నేను ద్వారకామాయినుండి బయటకు వచ్చాను. మాతాతగారిని కూచోపెట్టిన చోటకు వెళ్ళి చూశాను, కాని అక్కడ మాతాతగారు కనపడకపోవడంతో నాకు చాలా భయం వేసింది. విపరీతమయిన భయంతో మాతాతగారిని వెదకడానికి ప్రతీ చోటకి పిచ్చిగా పరిగెత్తాను. కాని, లాభం లేకపోయింది. మాతాతగారి క్షేమం గురించిన ఆందోళన నన్ను వెంటాడింది. ఆయనకేమయింది? కనుచూపుమేరలో ఎక్కడా కనిపించటల్లేదు?. నేను చాలా దారుణంగా ఊహించుకున్నాను. మాతాతగారు ఆకస్మికంగా అదృశ్యమవడంతో, భయభ్రాతుడినయిపోయి మరలా బిగ్గరగా ఏడవడం మొదలెట్టాను. ఓదార్పు లేక ఒంటరిగా ఒకమూల నిలబడ్డాను. అప్పుడే అంతకుముందు నేను కలుసుకొన్న దయగల వ్యక్తి వచ్చి మరలా ఎందుకేడుస్తున్నావని అడిగాడు. మాతాతగారి అదృశ్యం గురించి నేనతనికి చెప్పాను. కళ్లనిండుగా కరుణ రసం ఉట్టిపడుతుండగా నన్ను గట్టిగా పట్టుకొని "ఆందోళనపడకు, వీధిచివర వాడా దగ్గర మీతాతగారు కూర్చొని ఉండటం యిప్ప్పుడే చూశాను" అన్నారు. నేనిక ఆలశ్యం చేయకుండా ఆయన చూపించిన వైపు పరిగెత్తుకొని వెళ్ళాను. ఓహ్! అక్కడ మాతాతగారు చెఱకుగడల గుట్టప్రక్కన కూర్చొని ఆనందంగా చెఱకు ముక్క నములుతూ ఉన్నారు. "ఒంటరిగా నువ్వు యిక్కడికెందుకు వచ్చావు. నీకు కళ్ళు కనపడక దెబ్బలు తగిలి గాయపడి చతికిలపడి ఉండేవాడివి కాదా?" భావోద్వేగంతో కోపంగా నాస్వరాన్ని పెంచి అరిచాను.

మాతాతగారు ప్రశాంతంగా నావైపు చూసి తన ప్రక్కన కూర్చోమని చెప్పి యిలా అన్నారు. "ఒరేయ్ అబ్బాయీ! నన్ను కూర్చోబెట్టి నువ్వు చిల్లర తేవడానికి వెళ్ళావు. ఆశ్చర్యకరంగా ముందర నాకు అన్నీ మసకగా కనపడి తరువాత అన్నీ స్పష్టంగా చూడగలిగాను. ఇక నాకక్కడ ఊరికే సోమరిగా కూర్చోవాలనిపించలేదు. బయట కాస్త తిరిగివద్దామనిపించింది. మనం సామానులు పెట్టిన చోటు గురించి కాస్త అవగాహన ఉంది. అక్కడికి వెళ్ళి నువ్వు వచ్చేవరకు నీకోసం ఎదురు చూద్దామనుకున్నాను.

నామనసంతా ఆనందంతో నిండిపోయింది. "ఇక మీరు వచ్చినపని నెరవేరింది" అన్న బాబామాటలు గుర్తుకు వచ్చి వాటివెనుకనున్న రహస్యం అర్ధమయింది. ఆ పని ఏమిటంటే , మాతాతగారికి పోయిన కంటిచూపును తెప్పించమని బాబాని ప్రార్ధించడానికి వచ్చామన్న విషయమని వేరే చెప్పనవసరం లేదు. మేము ఏవిషయం చెప్పకుండానే బాబా మేము వచ్చిన పని గ్రహించి, మమ్మల్ని ఏమీ ప్రశ్నించకుండానె అనుగ్రహించారు.

బాబా చూడటానికి మంచి స్ఫురద్రూపిగా పొడవుగా చక్కటి శరీర చాయతో ఉంటారు. (ఆయన చేతులు ఆయన మోకాళ్ళ వరకు ఉండేవి). ఆరతినిచ్చే ప్రతి సమయంలోను ఆయన వదనం ఎంతో దివ్యమైన కాంతితో ప్రకాశవంతంగా ఉండేది. బాబా సాధారణంగా హిందీలో మాటలాడేవారు. ఆయన ఎల్లప్పుడు 'అల్లా మాలిక్ అచ్చా కరేగా' (భగవంతుడు మేలు చేస్తాడు) అని తన భక్తులను దీవిస్తూ ఉండేవారు. ఆయన తురిమిన ఎండుకొబ్బరిలో పంచదార కలిపి భక్తులకు పంచుతూ ఉండేవారు. స్వయంగా తన చేతితో ఊదీని ప్రసాదంగా యిస్తూ ఉండేవారు. ప్రతీ భక్తునికి మొట్టమొదటగా నుదుటిమీద ఊదీని రాయడం ఆయనకలవాటు. తరువాత వారి చేతులలో ఊదీని వేస్తూ ఉండేవారు. ఎప్పుడూ ఆయనచుట్టూ 25 నుంచి 30 మంది దాకా భక్తులు ఉండేవారు. ఆరతి సమయంలో ఆయననుంచి ప్రసాదం తీసుకోవడానికి ఎక్కువమంది గుమిగూడి ఉండేవారు.

షిరిడీనుంచి బయలుదేరేముందు నేనెప్పుడూ బాబా అనుమతి తీసుకొనేవాడిని. ఒకసారి నేను, శ్రీషిండే కారులో నాస్నేహితులు శ్రీదామూఅన్నా రాస్నే, శ్రీశంకరరావు షిండేలతో కలిసి బాబా అనుమతి తీసుకోకుండా హడావిడిగా షిరిడీనుండి బయలుదేరాను. దారిలో అహ్మద్ నగర్ వద్ద మాకారుకు పెద్ద ప్రమాదం జరిగింది. మాకారు చాలా వేగంగా వెడుతోంది. అకస్మాత్తుగా మాకారు ముందు భాగం కుడివయిపునుంచి ఒక వ్యక్తి అడ్డంగా రావడంతో కారు అతనికి గుద్దుకుంది. అతను తెలివితప్పి క్రింద పడిపోయాడు. మేము దారుణమయిన పరిస్థితిలో చిక్కుకుపోయాము. రాస్నేగారు బాబా ఊదీని కొంత ఆగాయపడ్డ వ్యక్తి నోటిలో వేసి, కొంత అతని నుదిటిమీద, చాతీమీద, పొట్టమీద రాశారు. అతనికి కొంతసేపటి తరువాత స్పృహవచ్చింది. కాని, అతనికి కాలు విరిగిందని తెలుసుకొన్నాక మాకు చాలా భయం చేసింది. అతనిని వెంటనే దగ్గరలో ఉన్న ఆస్పత్రికి తీసుకొని వెళ్ళాము. రాస్నే, షిండే యిద్దరూ వెంటనే బాబాని ప్రార్ధించడానికి తిరిగి షిరిడీ వెళ్ళారు. ఇక ముందుకు బయలుదేరడానికి నేను యెప్పటిలాగే బాబా అనుమతి తీసుకొన్నాను.

బాబా అనుగ్రహం వల్ల ప్రమాదంలో గాయపడ్డవ్యక్తి పూర్తిగా కోలుకోవడంతో, మేము ఎటువంటి సమస్యలు లేకుండా బయటపడ్డాము. ఈసంఘటన తరువాత యింక మరెప్పుడు బాబా అనుమతి తీసుకోకుండా షిరిడీ విడిచివెళ్లకూడదనే గుణపాఠం నేర్చుకొన్నాను.

నేను బాబాను స్వప్నంలో కాని, మరింకేవిధంగా కాని చూడలేదు. కాని, నేను మిమ్మల్ని చూస్తున్నట్లుగానే బాబాను చూశాను. ఈసంఘటన 1968 సం.లో, సరిగా యిప్పుడు నేను కూర్చున్న చోటనే జరిగింది. ఆరోజు 'అనంతచతుర్దసి. పూజారిలాగ ఉన్న ఒక సన్యాసి కిటికీ బయటనిలబడి, "నాకు కాస్త టీ యిస్తావా?" అని అడిగాడు. ఆసన్యాసి నాకు పూజారిలాగా కనపడలేదు. కాని హిందీలో మాట్లాడాడు. నేను కొంచం ఆశ్చర్యపోయి అతనిని లోపలకు రమ్మన్నాను. అతను గదిలోకి వచ్చి గోడకు చేరగిలబడి కూర్చొన్నాడు. టీ బదులుగా దయచేసి ఒకకప్పు పాలు స్వీకరిస్తారా అని అడిగాను.

ఆయన యిలా జబాబిచ్చారు "నీ యిష్టం"

"పాలలో కాస్త పంచదార వేయమంటారా"?

"నీయిష్టమయితే అలాగే కానీ"

నేను వినయంగా తీయటి పాలు కప్పుతో ఆయన ముందు పెట్టాను. నా కనుచివరలనుండి ఆయనను గమనిస్తున్నాను. కాని నాకు సన్యాసి కనప
డలేదు. స్వయంగా బాబా కనపడుతున్నారు. ఆయన బాబా తప్ప మరెవరూ కాదు. అందులో ఎటువంటి సందేహం లేదు. నాతోపాటుగా మా కుటుంబమంతా ఆయనముందు సాష్టాంగ నమస్కారం చేశారు. ఆయన మమ్మల్ని దీవించి వెంటనే గదినుండి నిష్క్రమించారు. వెంటనే నాకు ప్రేరణ కలిగి బయటకు వచ్చి ఆ సన్యాసి కోసం వెతికాను. కాని ఎటువంటి జాడ లేకుండా ఆయన అదృశ్యమయిపోయారు. నేనెంతో ఉద్వేగంతో చుట్టుప్రక్కలనున్న వారందరినీ ఆసన్యాసిని ఎవరైనా చూశారా అని అడిగాను. కాని, అటువంటి వ్యక్తిని తామెవరూ చూడలేదని చెప్పారు. సన్యాసి రూపంలో దర్శనమిచ్చినది బాబాయేనని స్థిరమైన అభిప్రాయంతో నేను యింటికి తిరిగి వచ్చాను.

Read More

ST0RY OF SAI BABA'S PERPETUALLY BURNING DHUNI IN SHIRDI...

Even these days, in every area of Shirdi, the use of Sai Baba's Wonders can be seen.Thats why, since the last 150 decades Baba's Dhuni (Sacred Fire) is kept perpetually burning daily in Dwarkamai.

Fire is a symptom of power of which the whole galaxy is created and Flame Compromise appears for the cosmic attention in which the beyond any doubt generation is estimated, managed and regularly modified. Hence, ‘Dhuni’ is outstanding for home the sins to ashes, for those who search for finish sanctuary in this peerless Expert.

Sai Baba used to sit by the part of his "Dhuni" and look at it while being greatly consumed in ideas. He used to spread the 'Udi' the holy ash of his Dhuni, to all who came to Him, as a small of His elegance.This Sacred Ash had plenty of amazing healing capabilities too.

Dwarkamai is situated in between Samadhi Mandir and Chavadi – the resting place of Lord Sai Baba. One gets on his way to Dwarkamai by existing Gate No. 3 of Samadhi Mandir Premises, near Mukh-darshan. Alternatively one can reach Dwarkamai through Gate No. 4 which passes through a junction of shops in a small lane.Opposite to Dwarkamai, one will notice a long row of shops crowded with wide range of portraits of Lord Sai Baba in all sizes, idols, decorative pieces and much more which a visitor's mind actually think of. Nearing Dwarkamai, the large chimney is visible as its first sight.

- THE STORY OF BABA'S PERPETUALLY BURNING DHUNI IN DWARKAMAI -

Shirdi Sai Baba's Gurusthan was below a huge Neem Tree. When Baba came to Shirdi, he got the ground beneath this Neem Tree dug up and found 4 miraculously burning earthen lamps buried underneath, along-with a Rudraksha Mala.Baba regarded these 4 burning earthen lamps each symbolic for Satya, Dharm, Peace & Love respectively.

In his previous lifetime, Baba had done his Tapasya / Guru Sadhana here at this very point where the 4 burning lamps were found. Hence, the name "GURUSTHAN"

Baba then said that the time for the 4 lamps to continue burning in Gurusthan was now over, and that they should be shifted from the Gurusthan to "Dwarkamai" his Karmsthan, where they would continue to burn as his "DHUNI" till the time this World exists.

Thus, Baba's Dhuni was placed in a 7’ by 5’ 2” place in Dwarkamai, having wooden pillar on both the sides.
The Padukas near the Dhuni is the spot where Baba used to spend time in solitude everyday at 05:00 A.M.
There is an iron door that is opened to offer fuel.
Surprisingly the Wooden Pillars are not charred, or ever burnt and no body is ever burnt while cleaning it from inside.

In an incident related by Pujya Sivanesan Swamiji,
looking at the bellowing smoke, in 1974, a group of Russian scientists performed a test for pollution.
They were surprised to find only minimal count for carbon monoxide and Sulphur Dioxide

- WHAT THE UDI OF BABA'S DHUNI SYMBOLIZES -

Through Udi, Baba communicated that all the noticeable phenomena in the galaxy are as temporary as the Dhuni's Ash. Our systems consisting of the five components will gradually be decreased to Ashes.

The "Brahman" is the only Actuality and the galaxy is ephemeral and that no one currently is really ours. We come currently alone and we have to go out alone.

The Udi also treated many actual & psychological problems, but Baba desired to din into the devotee's the concepts of splendour between the A fantasy and the Actual, non-attachment for the A fantasy, by asking for Dakshina and providing Udi.

The Udi trained "Discrimination" and the Dakshina trained "Non-attachment" and without these two it is not possible to go over the sea of the ordinary everyday living. So Baba requested for and took Dakshina, and while the lovers took depart, He offered Udi as Prasad, besmeared some of it on the Bhaktas' foreheads and placed His boon-conferring side on their brains.

And when Baba was in a contented feelings he used to perform,"Oh, lively Rama, come, come, and carry with you products of Udi."

Read More

పరబ్రహ్మలో విలీనమైన అమ్మ!

కుషాల్ చంద్ ఇంటినుండి నదికి ఆవలి ఒడ్డున వున్న గుర్రపు బగ్గీ ని ఎక్కేందుకు బయలుదేరారు. బాబా వెంట వామన్ రావు వున్నారు. “వామన్యా! సరిగ్గా నావెనుకాలే నడువు, నీ చేతులను నా నడుము చుట్టూ వేసి గుర్రంలాగా నడువు” అని బాబా వామన్ రావు ని ఆదేశించారు. వెంటనే వామన్ రావు బాబా ఆదేశాన్ని పాటిస్తూ బాబా వెనుకకు వెళ్ళి, తన చేతుల్ని బాబా నడుము చుట్టూ వేసారు. బాబా ముందుకు నడుస్తూ వుంటే వామన్ రావు వెనుక కొద్దిగా వంగుని గుర్రంలాగే నడువ సాగారు. కొంతదూరం నడిచిన తర్వాత వామన్ రావు ఒక ఫకీరు శరీరం బాబా పాదాల దగ్గర పడివుండడం గమనించాడు. ఆ శరీరం తలనుండి బొటనవేలు వరకు ఒక ఆకుపచ్చని బట్టలో కట్టబడివున్న ఒక శవం. ఆ శవాన్ని చూసిన వామన్ రావు పైశాచికుడైన ఒక ఫకీరుని బాబా సంహరించి వుంటారని భావించాడు. పశువుల్ని మేతకు తీసికి వెడుతున్న మిషతో వెళ్లి ఎందరో రాక్షసుల సంహరించిన శ్రీ కృష్ణుని లీలలు వామన్ రావు కు గుర్తుకు వచ్చాయి. ఆ సమయంలో వారి తో బాటు దీక్షిత్, నర్వేకర్ లు వున్నా కూడా ఈ సన్నివేశాన్ని చూడకపోవడం ఆశ్చర్యకరం. అప్పుడు బాబా వామన్రావుతో “ఇప్పుడే నువ్వు ఈ ప్రదేశాన్ని వదిలి బొంబాయి కి తిరిగి వెళ్లిపోవాలి, ఈ ఫకీరు రాధాకృష్ణ మాయి ని చంపివేసాడు, చూసావా! ఆ ఫకీరు శవం ఇక్కడే నా కాళ్లదగ్గర పడివుంది” అన్నారు. వామన్రావు షిరిడీ కి చేరుకున్న సమయానికి అతని స్నేహితుడు వైకుంఠభాయి వామన్రావు బొంబాయి తిరిగి తీసికుని పోవడానికి వేచి వున్నాడు. ఆ విధంగా ఆ ఇరువురూ బొంబాయికి వెళ్లిపోయారు. ఇది జరిగిన మూడు వారాల తర్వాత రాధాకృష్ణమాయి దేహం చాలించినట్లుగా వామన్రావు విన్నారు.
“అమ్మ అవతారం చాలించింది” అని దీక్షిత్ చెప్పినట్లుగా వామన్రావు పేర్కొన్నారు. ’ఆమె ఈ భువిపై అవతరించిన లక్ష్యం పూర్తిఅయింది. అందువలన ఈ భూమి మీద ఆమె ప్రస్థానం ముగిసి పరబ్రహ్మలో విలీనమైంది’ అని దీక్షిత్ వామన్రావుతో అన్నారు. బాబా తన మాయతో రాధాకృష్ణమాయి సృష్టించారు, ఆమె ఈ లోకంలోకి రావడం తిరిగి వెళ్లిపొవడం అనేవి బాబా అధీనంలో వున్నవిషయాలు, ఆమె కార్యం ముగిసిన వెంటనే ఆమె ఆత్మను భగవంతునికి సమర్పించుకుంది.
మాయి నిష్క్రమణ గురించి రేగే మాట్లాడుతూ “బాబా ఒకరోజు లెండీబాగ్ నుంది వచ్చి సరాసరి ద్వారకామాయికి వెళ్లారు. మాయి ద్వారకామాయి నేలని కడిగే పని ని అప్పుడే ముగించుకుని ఒక అచేతనావస్థలో వున్నట్లుగా వుంది. బాబా ఆమెని వెనుకనుండి తట్టి బాధపడవద్దని అన్నారు. ఈ సంఘటన జరిగిన రెండు నెలలకు అమ్మ దేహాన్ని చాలించింది. నేను షిరిడీకి ఎక్కడ వుండాలో తెలియకుండానే వెళ్ళాను. సరాసరి మసీదుకి వెళ్లాను, బాబా నన్ను దీక్షిత్ వాడాలో వుండమన్నారు. శ్యామా మరియూ తదితర భక్తులూ నాకు సంతాపాన్ని తెలిపారు. బాబా మమ్ముల్ని పిలిచారు, మా సంభాషణ గురించి అడిగారు. ’ఈ మూర్ఖులకి ఏమి తెలుసు? ఆమె మీకూ నాకూ కూడా తల్లి. ఆమె ఈ కర్మబంధాలనుండి విముక్తి పొందాలనుకుంది, నేనామెకు అభయమిచ్చాను, ఒకరోజు రాత్రి ఆమె నాదగ్గరకు వచ్చింది, ఇంక వేచి వుండలేనంటూ, ఇదిగో ఇక్కడ లోపలికి వెళ్లిపోయింది ( అంటూ బాబా తన కఫ్నీని ఎత్తి తనగుండెను చూపారు) ఆమెను మీరెప్పుడు చూడాలనుకున్నా ఇక్కడ మీరు చూడవచ్చు” అన్నారు బాబా. దివ్యమైన నా తల్లి ప్రభువులో లీనమైంది. ప్రజలు వారి వారి ఇష్టాను సారం ఏమైనా అనుకోనీయండి. ఆమెకి నేనెంతో ఋణపడి వున్నానన్న సంగతిని నేను ఎప్పటికీ మరిచిపోను. శ్రీ మహల్సాపతి, శ్రీ హెచ్. ఎస్. దీక్షిత్ లు కూడా ఆమెపట్ల పూజ్యభావన కలిగియుండేవారు. నేను సత్సంగాత్యంలో వున్నానని భావిస్తాను” అని పేర్కొన్నారు.
ఈరోజు సంస్థాన్ ఇంత వైభవంతో వుంది అంటే అది ఆయి అంకితభావంతో కష్ణపడి చేసిన కృషికి ఫలితం. శ్రీ సాయిబాబా పల్లకి మరియూ రధాల వైభవాన్ని భక్తులు అనుభవించగలుగుతున్నారు

Read More

MAI MERGES WITH THE PARABRAHMA

MAI MERGES WITH THE PARABRAHMA

After visiting Kushalchand's home Baba walked towards the cart which was parked on the opposite bank of the river. Vamanrao followed Baba, then Baba said, "Vamanya! walk directly behind Me, & put your arms around my waist, and walk like a horse." Immediately Vamanrao followed Baba's orders, & stood directly behind him & wrapped his arms around Baba's waist. As Baba started walking Vamanrao followed him bending forward & walked like a horse. Upon taking a few steps Vamanrao saw a body of a fakir lying at Baba's feet. It was a dead body & was wrapped in a green coloured shroud that swathed his body from head to toe. Seeing the dead body Vamanrao felt sure that Baba had slain some demonic fakir. This reminded him of the leelas of Lord Sri Krishna, who on the pretext of taking the cattle to pastures would slain many demons. At that time Dixit & Narvekar were also present but strangely they had not seen this scent. Then Baba said, "You should leave this place now & return to Mumbai as this fakir has killed Radha Krishna Mai. Look, here is corpse, lying at My Feet." As soon as Vamanrao reached Shirdi his friend Vainkuntbhai was waiting for him. He had come to take him to Mumbai. Thus both of them left for Mumbai. About three weeks later Vamanrao heard that Mai had passed away.

Vamanrao states that Dixit said, "Mai's Avatar is finished," that is, Mai;s spiritual mission on earth was accomplished. Hence her sojourn on earth had ended & she merged with the Parabrahma. Baba had created Mai with His Maya, hence He had total entitlement over her coming & going. Thus when her work was done, she offered her atma (Atma Samarpan) or self to her Lord.

About Mai's passing away Rege states, "One day Baba came from Lendi Baugh & went to the Dwaraka Mai. At that time Mother had just finished washing the floor of the Masjid & was in a trance. Baba stroked her back & asked her not to worry. Two months after this incident, Mother passed away. I went to Shirdi not knowing where I would stay. I went straight to the Masjid, Baba told me to go to Dixit Wada & stay there. Shama & many other devotees offered me condolences. Baba called and asked us about the conversation. The Master said, "What do these fools know? She was your mother & Mine. She wanted to be free from her karma & I gave her my assurance. One night she came to Me & said she could not wait anymore & got in here....(Baba lifted up His Kafni & pointed to His Heart). You will see her here whenever you desire." My Divine Mother is merged in the Master. Let people in their own way imagine what they will. I cannot forget what I owe her. Shri Mhalsapati & Shri H.S.Dixit had had great reverence for her, & I feel I am in good company.

Mai through her dedication & hadwork made Baba's Sansthan into what it is today. Now the devotees of Shri Sai Baba can behold the spendour of the Palkhi & Rath procession. (Ref: Sainathne Sharane written by Swamy Sai Sharanand & translated into Marathi by V.B.Kher)

A Divine Journey with Baba by Vinny Chitluri (pp. 155, 156) Sterlings.

Read More

LIGHTING LAMPS WITH WATER

JADA JEEVANCHYAA UDDHAARAARDHA! AAPANA AALAA SHIRDEETA!!
PAANEE OTOONA PANATYAATA! DIVAY TUMHEE JAALILAY!!

To save the sinners, You came to Shirdi;
Pouring Water into earthen lamps You made them burn!
(Shree Sainatha Sthavana Manjaree ovi 99)

As time passed by the number of Sainath's followers began to increase. With this the number of people who laughed at Him also increased. Oil is required for lighting of lamps.Every evening Baba used to beg for oil from the grocers. The grocers were fed up with giving oil to Baba. One day they all decided to refuse to give Baba oil. On that day when Baba went to ask for oil, He did not receive even a drop of oil. Empty handed Sai Nath came back to the Dwarakamai & sat quietly at the steps of Maszid. The grocers were watching with amusement as to what he would do without oil. Those fools were unware that there could not be any scarcity of oil in Lord Krishna's Dwarakamai where the Almighty (Vishnu, the creator of the Universe) Himself was residing.

It was evening. Baba picked up the tumbler from the parapet of the mosque. In it there a just a drop or two of oil, which was barely sufficient even to light an evening lamp. he then poured water in that oil & drank it up, offering it in this way to God. He then took pure water & poured it into the earthen lamps to wet the wicks & lighting them up, showed how the lamps could burn brightly even without oil. Seeing the water thus kindled into a flame, the grocers were astounded & felt sorry for not giving oil to Baba.

Without a trace of oil, the lamps burnt all night. Hearing this marvellous news people in groups flocked to Dwarakamai to have a glimpse of it.

Extract from Shri Shirdi Sai Baba, The Saviour - English Translation of Marathi Book Nirvanicha Sakha by Sai's contemporary Late Vaman Ranganath Gokhale by Dr. Rabinder Nath Kakarya, Sterling Paperbacks.

Why baba did this miracle of "Lighting lamps with water".

Is it to prove shirdi people that he has such powers and surprise them for one single days pleasure ?

Is it because he wants to teach a lesson to the shop keepers who denied to sell oil to him ?

Is it because he wants to do such magic and convince devotees that this shirdi sai is capable of everything ?

Not at all.

Then Why?

Let us have Saboori to know.

Read More

దీపాల వింత (క్రీ.శ. 1886)

జడ_జీవాంచ్యా ఉద్ధారార్ధ! ఆపణ ఆలా శిర్డీత!!
పాణీ ఓతూన పణత్యాత! దివే తుమ్హీ జాళిలే!!

బాబా! జీవులనుద్ధరించడానికే మీరు షిరిడీలో అవతరించారు. ప్రమిదల్లో నూనెకు బదులుగా నీరు పోసి దీపాలు వెలిగించి, తామసజనుల అజ్ఞానాంధకారాన్ని పారద్రోలారు. (శ్రీ సాయినాధ స్థవన మంజరీ 98 వ ఓవి).

శ్రీ సాయిబాబాకు దీపారాధనంటే చాలా ఇష్టం. మసీదులోనూ, దేవాలయాలలోనూ పుష్కలంగా దీపాలను వెలిగిస్తూ వుండెడివారు. ఆ దీపాలకు కావలసిన నూనెను వర్తకుల దగ్గరకు వెళ్లి అడిగి తెచ్చేవారు. కొంతకాలం ఉచితంగా ఇచ్చి విసుగెత్తిన వర్తకులు డబ్బులేకుండా నూనె ఇవ్వకూడదని నిర్ణయించుకున్నారు. సుమరు 1886 సంవత్సరం ప్రాంతంలో తన దైనందిన కార్యక్రమానుసారం ఒకరోజు శ్రీ సాయి వర్తకులను నూనె ఇవ్వమని అడిగితే తమ వద్ద నూనె లేదని సమాధానమిచ్చారు. బాబా ఏమీ మాట్లాడకుండా మసీదుకు తిరిగి వెళ్లిపోయారు. తిడతారేమొనని ఊహించుకుని భయపడిన వర్తకులు ఆయన మౌనాన్ని చూసి సందిగ్దావస్థలో పడ్డారు. ఆ రోజున బాబా మసీదులో దేనితో దీపాలు వెలిగిస్తారో చూడాలనే కుతుహలంతో ప్రదోష సమయానికి మసీదుకు దగ్గరగా వుండే తుప్పల మాటున పొంచి, బాబా చర్యలను గమనిస్తూ వచ్చారు. మసీదు గట్టుపై నున్న రేకు డబ్బాలో నూనె అడుగున ఒక రెండు బొట్లు మాత్రమే వుంది. దాంతో వత్తులు కూడా తడవవు. అందువల్ల ఆ డబ్బాలో నీళ్లు పోసి కొంచెం త్రాగి, తిరిగి ఆ డబ్బాలోకి ఉమ్మేసి ఆ నీటితో ప్రమిదలు నింపారు. ఈ చర్యను చూసినవారంతా సాయిబాబా వెర్రి వాడని నిశ్చయించుకున్నారు. సాయి నీటితో తడిసిన వత్తులను వెలిగించారు. అవి నూనెలేకుండా రాత్రంతా వెలిగాయి. బాబా చూపబోయే సహస్రాధిక లీలలకు ఈ వింత చర్య నాంది పలికింది.

(శ్రీ సాయిబాబా జీవిత చరిత్ర - డా. కె.నిష్టేశ్వర్, వి.జి.ఎస్. పబ్లిషర్స్)

షిరిడీలోీ జీవించినంతకాలమూ శ్రీ సాయి నిర్వహించిన అత్యంత ముఖ్యమైన కార్యమేదయినా వుంది అంటే దీపాలు వెలిగించడమే! శ్రీ సాయి బాబా పరమాద్భుతమైన ఈ లీలను ఎందుకు చేసారు? షిరిడీ పురవాసులకు తన గొప్పతనాన్ని చాటుకోడానికా? తద్వారా ఒక్కరోజులోనే గొప్పవాడయిపోదామనా?తనకి నూనెనివ్వడానికి నిరాకరించిన వర్తకులకు బుద్ది చెప్పడానికా? షిరిడీ సాయి ఇటువంటి మహిమలెన్నయినా చూపగలడని చాటుకోవడానికా?

కాదు, కాదు, కాదు ముమ్మాటికీ కాదు. మరి దేనికి?
వేచి చూద్దాం.......

Read More

శ్రీసాయి

శ్రీసాయి పిచ్చి ఫకీరులా కన్పించినా, వారి దివ్య లీలలెన్నో ఆకాశంలో నక్షత్రాలలా, సముద్ర తీరాన యిసుక రేణువులలా, మనస్సులో పుట్టే ఆలోచనలలా భక్తులకనుక్షణమూ అనుభవమవుతూ, వారి హృదయాలను పులకింప జేస్తుండేవి. అవి ఆయన ప్రయత్నంతో ప్రదర్శించినవి గాక పువ్వులకు పరిమళంలాగా, ఆకాశంలోని సంధ్యారాగంలా ఎంతో సహజంగానూ, సందర్భోచితంగానూ వుండేవి. వజ్రాల హారంలోని బంగారు తీగలా, పూలమాలలోని దారంలా
యీ లీలలన్నింటిలో శ్రీసాయినాథుని సర్వజ్ఞత్వం అడుగడుగునా తొంగిచూసు వుంటుంది. దానిని గుర్తుంచు కోగలవారు ఎవరినీ ఏమీ అడగనక్కరలేదు.

సదాశివ్కు ఉదయం 9 గంటలకే భోజనం చేయడం అలవాటు. కనుక ఆ రోజు 11 గంటలు కావటంతో అతనికెంతో ఆకలిగా వుంది. కాని అతడు బిడియంతో మశీదులోనే కూర్చుండిపోయాడు. ఇంతలో ఒక భక్తుడొచ్చి బాబాకు పాలకోవా సమర్పించాడు. సాయి దానిని ఆత్రంగా అందుకొని సదాశివ్ కు ఒక బిళ్ళ విసిరారు. అతడు దానిని ప్రసాదంగా యింటికి తీసుకెళ్ళాలనుకున్నాడు. "అది నీకిచ్చింది చేతిలో పట్టుకోవడానికి గాదు!" అన్నారు బాబా. అది తిన్నాక అతనికి మరో బిళ్ళ విసిరారు. అతడది యింటికి ప్రసాదంగా వుంచుకోగానే మరల సాయి అలానే అన్నారు. అదికూడా తినగానే అతనికి ఆకలి తీరింది.

ఒకసారి హరిభావూ తన తల్లికి చెప్పకుండా రామేశ్వరం బయలుదేరి, దారిలో శిరిడీ వచ్చాడు. సాయి అతని వద్దనున్న డబ్బంతా దక్షిణగా తీసుకొని, 'ఇంటికి వెళ్ళు, రామేశ్వరం నీ కోసం పస్తుంది. నీవు వెళ్ళకుంటే మరణిస్తుంది' అన్నారు. అతడిలు చేరేసరికి అతని తల్లి నిరాహారియై, ‘బాబా, నీవు మహాత్ముడివైతే నా బిడ్డ తిరిగి రావాలి' అని రోజూ ప్రార్ధిస్తున్నదని తెలిసింది. తల్లి రామేశ్వరమంత పవిత్రమైనదని బాబా భావం.

సారే శిరిడీలో తానుకొన్న స్థలం చూడ్డానికి తన భార్యను బయలుదేరమన్నాడు. ఇంతలో అతని మామగారు, ఆడపిల్ల స్థలం చూచేదేమిటని అడు చెప్పడంతో ఆమె రానన్నది. తన మాట కాదన్నదన్న కోపంతో ఆమెను కొట్టడానికి కొరడా తీసుకున్నాడు సారే. ఆ క్షణమే అతనిని మశీదుకు రమ్మనమని బాబా కబురు పంపారు. అతడు వెళ్ళగానే ఆయన, "ఏమిటి నీ గోల? అమ్మాయి స్థలం చూడకపోతేనేమి?" అని మందలించారు. తన యింట జరిగే ప్రతిదీ ఆయనకు తెలుస్తుందని సారే గుర్తించాడు. అలానే ఒకసారి

శ్రీమతి ప్రధాన్ ఆయనకు పాదపూజ చేస్తుండగా, "నీవు వెంటనే యింటికెళ్ళు" అన్నారు బాబా, ఆమె వెళ్ళేసరికి పాప గుక్కపెట్టి ఏడుస్తున్నది. ఆమె పాపను సముదాయించి మరలా మశీదుకు వెళ్ళింది. "ఇప్పుడు పూజ పూర్తి చేసుకో!" అన్నారు సాయి.

నూల్కర్ మొదటిసారి శిరిడీ వెళుతూ దక్షిణగా రూ. 20/-లు బాబాకు సమర్పించాలనుకున్నాడు. సాయిని దర్శించి, ఆయన కళ్ళలోకి చూస్తూనే, అంతటి మహాత్ముణ్ణి దర్శించుకోగలగడం మహాభాగ్యమనుకున్నాడు. బాబా వెంటనే దక్షిణ కోరారు. అతడొక బంగారు నాణెమిచ్చాడు. సాయి దానిని త్రిప్పిచూస్తూ, "దీని విలువెంత?" అన్నారు. "పదిహేను రూపాయలు" అన్నాడు నూల్కర్, సాయి దానిని తిరిగిచ్చి, ఇది నీవుంచుకోని రూపాయలివ్వ' అన్నారు. అతనిచ్చిన రూ. 15/-లు తీసుకొని, "నాకు. రూ. 10/-లే ముట్టాయి. ఇంకా రూ. 5/-లు యివ్వ" అన్నారు. అతడిచ్చాడు. ఆ విధంగా అతడివ్వదలచిన రూ. 20/-లే తీసుకున్నారు బాబా. అలానే శ్రీమతి బాపత్ నాలుగణాలు యిచ్చినప్పుడు ఆయన నవ్వుతూ, "మిగిలిన నాలుగణాలివ్వక యీ పేద బ్రాహ్మచ్టెందుకు మోసగిస్తావు?' అన్నారు. ఆమె సిగుపడి మరో నాలుగణాలిచ్చింది. కారణం మొదట ఆమె ఎనిమిది అణాలివ్వదలచిందట!

దాసగణు శిరిడీ వెడుతుంటే కోపర్గావ్లో స్టేషన్ మాష్టర్, సాయిని పిచ్చి ఫకీరని నిందించాడు. బాబాను స్వయంగా చూచి మాట్లాడమని చెప్పి, దాసగణు అతనిని శిరిడీ తీసుకొచ్చాడు. సాయి మశీదులోని కుండలన్నీ బోర్లిస్తున్నారు. కారణమడిగిన స్టేషన్ మాష్టర్తో,"నా దగ్గరకు వచ్చే కుండలన్నీ తలక్రిందులుగానే వస్తున్నాయి" అన్నారు. అంధమైన అవిశ్వాసంతో వచ్చేవారి హృదయాలు బోర్లించిన కుండలు, వాటిని జ్ఞానంతో నింపడం సాధ్యంగాదు. విశ్వాసంతో గాని, లేక కనీసం జిజ్ఞాసతోగాని వచ్చేవారి హృదయాలు సరియైన కుండలు, వాటిని నింపవచ్చు. కాని చిత్రం, ఆ మాటతో సాయి అతని హృదయమనే కుండను సరిజేశారు, విశ్వాసంతో నింపారు.

ఒకడు సాయి నిష్కారణంగా కోపించడం చూచి ఆయన పిచ్చివాడని తలచి, తానిచ్చిన దక్షిణంతా తిరిగి తీసుకోవాలనుకున్నాడు. కాని బాబా అతడడుగక ముందే అతని భార్యకు పైకమిచ్చి, "ఇంతవరకూ మీరిచ్చిన దక్షిణ నాకొద్దు, తీసుకో!" అన్నారు.

ఇంతవరకూ ఎక్కడెక్కడో వున్న మానవుల యొక్క పరిస్థితులు హృదయగతభావాలు బాబాకు అనుక్షణమూ తెరచి వున్న పుటలలాగా ఎలా తెలుస్తుండేవో గమనించాము. ఎక్కడెక్కడ ఏ భక్తులు ఆపదలో వున్నారో వారికేమి జరుగనున్నదో ఆయనకు తెలుసు. వాళ్ళకు శ్రేయస్కరమైతే, అట్టి ఆపదను నివారిస్తుండేవారు.

Read More

ABOUT THE DEATH-ANNIVERSARY OF SAI BABA

It is superstition that great meritorious men die on the day of Ekadashi, eleventh day of a fortnight according to lunar calendar. Kakasaheb Dixit also had the same belief. Two old devotees of Sai Baba had died on Ekadashi. He considered them to be meritorious & fortunate. Kakasaheb also died on Ekadashi.

Sai Baba left His mortal coil on the day of VIJAYA DASHAMI (Dashahara or Dassera). But according to almanac dashami the tenth day of lunar calendar had ended & Ekadashi had already started. Only for practical purpose it was counted as Vijaya Dashami day. But Kakasaheb Dixit insisted that the day was Ekadashi. Madhavrao Deshpande supported him.

The question was raised at the time of first death anniversary of Baba. First ranking devotees like Nanasaheb Chandorker, Bapu Saheb Buti decided to celebrate the 1st Anniversary on Dassera. Many devotees participated in the event which was celebrated in Shirdi.

Baba’s devotees spread all over. To inform them about the celebrations, an advertisement was published in prominent news papers. Kakasaheb honestly sticking to his opinion, celebrated the first anniversary on Ekadashi in his bungalow at Parle, Mumbai. Moreswar Pradhan of Santacruz also arranged the event on Ekadashi, in Sai Pradhan Baug. In the same news paper, “Induprakash”, there were three advertisements of Baba’s Death Anniversary from Shirdi, Villi Parle & Santacruz. In the first one, the day mentioned was Dassera & in the other two, it was Ekadashi. All were confused. Nanasaheb Chandorker & Bapu Saheb Buti felt sorry as that was creating misunderstanding amongst devotees. To avoid such unpleasant situation, both of them came to Parle, to convince Kakasaheb. When he stood firm on his opinion, they decided to check Baba’s omen. Kakasaheb agreed on it. Folded papers were kept before Baba’s photo & the answer was sought. According to Baba’s omen, Dassera day was confirmed as Death Anniversary. Till today it is celebrated on Dassera Day.

(Even the author of the Book, Shirdiche Sai Baba Dr. Keshav Bhagavant Gavankar took Samadhi on Aashadhi Ekadashi).

సాయిబాబా పుణ్యతిధి గురించి..........................

గొప్ప యోగ్యులందరూ చాంద్రమానాన్ని అనుసరించి పదకొండవ రోజయిన ఏకాదశి నాడు స్వర్గస్తులవుతారనుకోవడం ఒక అంచనా మరియూ నమ్మకమూ. కాకాసాహెబ్ దీక్షిత్ కూడా అదే నమ్మకంతో వుండేవారు. సాయిబాబా యొక్క ఇద్దరు పురాతన భక్తులు ఏకాదశినాడే దేహాన్ని విడిచారు. వారు యోగ్యులనీ, భాగ్యవంతులనీ ఆయన భావించేవారు. కాకాసాహెబ్ దీక్షిత్ కూడా కాకతాళీయంగా ఏకాదశి నాడే దేహాన్ని విడిచారు. సాయిబాబా విజయదశమి (దసరా) రోజున తన భౌతిక శరీరాన్ని విడిచి పెట్టారు. కానీ సాయిబాబా దేహాన్ని విడిచే సమయానికి పంచాంగాన్ని అనుసరించి దశమి ముగిసి ఏకాదశి ఘడియలు ప్రవేశించాయి. ఆచరణాత్మకంగా ఆరోజును విజయదశమి గా పేర్కొనడం జరిగింది. కానీ కాకాసాహెబ్ దీక్షిత్ ఆరోజు ఏకాదశి అని పట్టుపట్టారు, మాధవ్ రావు దేశ్ పాండే ఆయనను సమర్దించారు. బాబా తొలి పుణ్యతిధి జరుపుకునేటప్పుడు ఈ ప్రశ్న ఉత్పన్నమైంది. నానా సాహెబ్ చందోర్కర్, బాపు సాహెబ్ బూటీ వంటి ప్రధమ శ్రేణి బాబా భక్తులందరూ దసరా రోజున పుణ్యతిధి జరుపాలని నిర్ణయించారు. షిరిడిలో జరిగిన ఆ పుణ్యతిధి కార్యక్రమంలో చాలామంది బాబా భక్తులు పాల్గొన్నారు. బాబా భక్తులు అంతటా వ్యాపించివున్నారు. వారికి బాబా పుణ్యతిధి గురించి తెలియపరిచేందుకు ప్రముఖ వార్తా పత్రికలలో ప్రకటనలు వెలువరించబడ్డాయి. తన పట్టుదలకి సంపూర్ణంగా కట్టుబడిన కాకా సాహెబ్ దీక్షిత్ బొంబాయి లోని తన విలి పార్లే గృహంలో బాబా తొలి పుణ్యతిధి ఉత్సవాన్ని ఏకాదశి నాడు జరుపుకున్నాడు. మోరేశ్వర్ ప్రధాన్ శాంతాక్ర్ఝ్జజ్ లో వున్న తన సాయిప్రధాన్ బాగ్ గృహంలో కూడా ఏకాదశి నాడే పుణ్యతిధి ఉత్సవం జరుపుకున్నాడు. ’ఇందుప్రకాష్’ అన్న వార్తాపత్రికలో బాబా పుణ్యతిధికి సంబంధించి మూడు ప్రకటనలు ఒకటి షిరిడీ నుండి, మరొకటి విలి పార్లే నుండీ, ఇంకొకటి శాంతాక్రజ్ నుండీ ఒకేరోజున వెలువడ్డాయి. షిరిడీ నుండి వెలువడిన ప్రకటనలో పుణ్యతిధి దసరా నాడు అని ప్రకటిస్తే, విలిపార్లే, శాంతాక్రజ్ లనుండి వెలువడిన ప్రకటనలలో పుణ్యతిధి ఏకాదశి నాడు అని ప్రకటించబడింది. అందరూ అయోమయంలో పడ్డారు. నానా సాహెబ్ చంద్రోర్కర్ మరియు బాపు సాహెబ్ బూటీలు భక్తులలో అపార్దాలకు దారితీసేలా జరిగినదానికి విచారించి, అప్రియమైన పరిస్తితిని తప్పించేందుకు కాకా సాహెబ్ దీక్షిత్ కు నచ్చచెప్పలని విల్లి పార్లేకి వచ్చారు. అయితే కాకా సాహెబ్ దీక్షిత్ తన అభిప్రాయమే సరైనదని పట్టు పట్టడంతో బాబా నే శకునం అడగాలని నిర్ణయించుకున్నారు. కాకా సాహెబ్ దీక్షిత్ కూడా అందుకు అంగీకరించారు. బాబా ఫోటో ముందు మడతపెట్టిన రెండు కాగితాలు పెట్టి సమాధానాన్ని కోరారు. బాబా శకునం ప్రకారం దసరా (విజయ దశమి) యే బాబా పుణ్యతిధిగా రూఢీ అయింది. అప్పటినుండీ ఇప్పటివరకూ కూడా బాబా పుణ్యతిధి దసరా (విజయ దశమి) రోజునే జరుపుకుంటున్నారు.

(షిరిడీ చే సాయిబాబా గ్రంధ రచయిత డాక్టర్ కేశవ్ భగవంత్ గావన్కర్ కూడా ఆషాఢ ఏకాదశి నాడే దేహం విడిచారు)

Extract from SHIRDICHE SAI BABA (Pp 225) by Dr. Keshav Bhagwant Gawankar (Annasaheb Gawankar) English Translation by Mrs. Sangeeta Joshi. Publisher: Dr. Sainath Keshav Gawankar, Kurla (West).

Read More

Shri Shirdi Sai Baba's Mahasamadhi Day:-

Dussehra is the day when Sai baba took Samadhi in 1918, Shirdi celebrates the festival differently as Sai Baba entered the state of samadhi on this day. 

Today is Samadhi Diwas. Baba gave up his body 97-year-ago on this day. Since then the devotees organise several programme to celebrate this day. 

Lacs of devotees offer prayers at a temple dedicated to Sai Baba, on the occasion of his Mahasamadhi Day in Shirdi in Maharashtra.

Read More

Charity to Laxmibai and It's Inference

Dasara or Vijayadashami is regarded by all the Hindus as the most auspicious time and it is befitting that Baba should choose this time for His crossing the border-line. He was ailing some days before this, but He was ever conscious internally. Just before the last movement He sat up erect without anybody's aid, and looked better. People thought that the danger had passed off and He was geeting well. He knew that He was to pass away soon and therefore, He wanted to give some money as charity to Laxmibai Shinde.

This Laxmibai Shinde was a good and well-to-do woman. She was working in the Masjid day and night. Except Bhagat Mhalasapati, Tatya and Laxmibai, none was allowed to step in the Masjid at night. Once while Baba was sitting in the Masjid with Tatya in the evening, Laxmibai came and saluted Baba. The latter said to her - "Oh Laxmi, Iam very hungry." Off she went saying - "Baba, wait a bit, I return immediately with bread." She did return with bread and vegetables and placed the same before Baba. He took it up and gave it to a dog.

Laxmibai then asked - "What is this, Baba, I ran in haste, prepared bread with my own hands for You and You threw it to a dog without eating a morsel of it; You gave me trouble unnecessarily." Baba replied - "Why do you grieve for nothing? The appeasement of the dog's hunger is the same as Mine. The dog has got a soul; the creatures may be different, but the hunger of all is the same, though some speak and others are dumb. Know for certain, that he who feeds the hungry, really serves Me with food. Regard this as an exiomatic Truth." This is a ordinary incident but Baba thereby propounded a great spiritual truth and showed its practical application in daily life without hurting anybody's feelings. From this time onward Laxmibai began to offer Him daily bread and milk with love and devotion. Baba accepted and ate it appreciatingly.

He took a part of this and sent the remainder with Laxmibai to Radha-Krishna-Mai who always relished and ate Baba's remnant prasad. This bread-story should not be considered as a digression; it shows, how Sai Baba pervaded all the creatures and transcended them. He is omnipresent, birthless, deathless and immortal.

Baba remembered Laxmibai's service. How could He forget her? Just before leaving the body, He put His hand in His pocket and gave her once Rs.5/- and again Rs.4/-, in all Rs.9/-. This figure (9) is indicative of the nine types of devotion described in chapter 21 or it may be the Dakshina offered at the time of Seemollanghan. Laxmibai was a well-to-do woman and so she was not in want of any money. So Baba might have suggested to her and brought prominently to her notice the nine characteristics of a good disciple mentioned in the 6th verse of chapter ten, skandha eleven of the Bhagwat, wherein first five and then four characteristics are mentioned in the first and second couplets.* Baba followed the order, first paid Rs.5/- and then Rs.4/- in all Rs.9/-. Not only nine, but many times nine rupees passed through Laxmibai's hand, but Baba's this gift of Nine, she will ever remember.

Have Faith and be Patient

Om Sairam

Read More

రేగే

రేగే అను భక్తుడు హైకోర్టులో జడ్జిగా పనిచేశాడు. ఉపనయనమైనప్పటినుండి అతడు ఆసన, ప్రాణాయామా లతో పాటు సూర్యుని బింబము మధ్యలో శ్రీమన్నారాయణుడున్నట్లు ధ్యానిస్తూండేవాడు. అతనికి 1910లో ఒకే రాత్రి మూడు కలలు వచ్చాయి : 
1) అతడు తన శరీరము నుండి విడివడి, ఎదుట శ్రీమన్నారాయణుని చూస్తున్నాడు.
2) ఈసారి శ్రీమన్నారాయణుడు తన ప్రక్కనున్న ఒక వ్యక్తిని చూపి, 'ఈ శిరిడీ సాయి నీవాడు; ఆయననాశ్రయించు అన్నాడు.
3) అతడు గాలిలో తేలి ఒక గ్రామం చేరాడు. ఒక వ్యక్తి కన్పించి అది శిరిడీ అని చెప్పి, అతనినొక మశీదుకు తీసుకెళ్ళాడు. అక్కడ సాయి కాళ్ళు చాపుకొని కూర్చొని వున్నారు. అతడు నమస్కరించగానే లేచి, అతనిని కౌగిలించుకొని, నీవు నా దర్శనానికి వచ్చావా? నేనే నీకు ఋణపడ్డాను; నేనే నీ వద్దకు రావాలి' అని అతనికి నమస్కరించారు. తర్వాత కొంతకాలానికి అతడు శిరిడీ వెళ్ళి బాబాకు నమస్కరించగానే ఆయన, అరే! మనిషిని పూజించడమేమిటి? అని అతని సంశయముపై దెబ్బతీసారు. స్వప్నంలోలాగ తనను దగ్గరకు తీయలేదని నిరాశ చెంది, మధ్యాహ్నం బాబా ఒక్కరే వున్నప్పుడు ఆయనను దర్శించాడు రేగే. ఆయన అతనిని కౌగిలించుకొని, "నీవు నా వాడివి. క్రొత్తవారి ఎదుట బిడ్డలను దగ్గరకు తీయము" అన్నారు. అతని కల నిజమైంది. ఇష్టదైవం అతనికి సదురువును చూపాడు! అతని ఆనందానికి అవధులు లేవు.

అతడు 1915లో రామనవమికి ఒక మస్లిన్ గుడ్డ తీసుకొని శిరిడీ చేరాడు. సహజంగా బాబా భక్తులిచ్చే గుడ్డలు ప్రసాదంగా తిరిగి వారికే యిచ్చేసేవారు. కాని తానిచ్చే గుడ్డను వారే వుంచుకోవాలనుకొని రేగే దానిని రహస్యంగా వారి ఆసనం క్రింద పెట్టాడు. బాబా అందరిచ్చిన గుడ్డలు తిరిగి యిచ్చివేసి, లేచి నిలబడి, ఆసనం దులిపివేయమన్నారు. అపుడు కన్పించిన ఆ మస్లిన్ను తీసి కప్పుకొని, "ఇది నాది! నేను కప్పుకొంటే బాగుండలేదూ?" అని అతనికేసి చూచి నవ్వారు. అలాగే ఒక గురుపూర్ణిమనాడు భక్తులందరూ బాబాకు మూలలు వేస్తున్నారు. తానేమీ తీసుకురాలేదని రేగే నొచ్చుకుంటుంటే బాబా తన మెడలోని మాలలన్నీ అతనికి చూపి, "ఇవన్నీ నీవే!" అన్నారు.

ఒకనాటి మధ్యాహ్నం రేగేను మశీదుకు పిలిపించి, బాబా ప్రేమగా "నా ఖజానా తాళంచెవి నీ చేతిలో పెట్టాను, నీకేమి కావాలో కోరుకో, యిస్తాను!" అన్నారు. రేగే వివేకంతో, అన్ని జన్మలలోనూ మీరు నాకు తోడుండాలి! అన్నాడు. ఆయన, "తప్పక వుంటాను" అని సంతోషంతో అతని వీపు తట్టారు. నాటినుండి అతనికెప్పుడూ బాబా తన దగ్గరున్నట్లే వుండేది. అతని బిడ్డ చనిపోయినప్పుడు రేగే ఎదుట సాయి ప్రత్యక్షమై "నీకు నేను కావాలా, బిడ్డ కావాలా? బిడ్డ కావాలంటే బ్రతికిస్తానుగాని, మనకెట్టి సంబంధమూ వుండదు. నీకింకా బిడ్డలు కలుగుతారు" "మాకు మీరే కావాలి?" అన్నాడు రేగే, "అయితే దుఃఖించకు!" అని బాబా అదృశ్యమయ్యారు

Read More

సాయిని చాలాకాలం సేవించిన శ్రీమతి చంద్రాబాయి బోర్కర్

సాయిని చాలాకాలం సేవించిన శ్రీమతి చంద్రాబాయి బోర్కర్ యిలా చెప్పింది : “మావారు 1909లో పండరిలో వున్నారు. నేను శిరిడీ వెళ్ళాను. ఒకరోజు బాబా, 'అమ్మా నీవు వెంటనే పండరి వెళ్ళు. నేను తోడుగా వుంటాను. నాకు రైలు అక్కరలేదు' అన్నారు. నేను మరిద్దరితో కలసి వెళ్ళేసరికి మావారు అక్కడ పని వదలి ఎక్కడికో వెళ్ళిపోయారు. నా వద్దనున్న పైకంతో తిరిగి కురుద్వాడీ చేరి, దిక్కుతోచక స్టేషన్లో కూర్చున్నాను: ఒక పకీరు వచ్చి, 'ఆలోచిస్తావేమి? వెంటనే వెళ్ళు, మీవారు థోండ్ స్టేషన్లో వున్నారు" అన్నాడు. నా దగ్గర చార్టీలు లేవంటే అతడు మూడు టిక్కెటు యిచ్చాడు. మేము థోండ్ చేరేసరికి, మావారక్కడ కునుకు తీసూంటే కలలో ఫకీరు కన్పించి, 'నా తల్లినిలా అశ్రద్ధ చేయకు, యిప్పుడు రైల్లో వస్తుంది' అన్నారట. మావారు ఎదురొచ్చి నన్ను తీసుకెళ్ళారు. నా దగ్గరున్న సాయి పటం చూచి తనకు కన్పించినది వారేనన్నారు.

నేను 48 సం||ల వరకూ గర్భిణిని కానేలేదు. బాబా 1918లో ఒకసారి, తల్లీ, నీకేమి కావాలి?' అన్నారు. మీకు తెలుసు!' అన్నాను. ఆయన సరేనన్నారు. తర్వాత 3 సం.లకు నాకు ఋతుక్రమం ఆగిపోయింది. ఆ వయస్సులో గర్భం అవదని, అది వ్రణమనీ వైద్యులన్నారుగాని నేను పది మాసాల వరకు శస్త్రచికిత్స చేయించు కోనన్నాను. చిత్రం! నాకు సకాలంలో సుఖప్రసవమైంది.
అలానే మరొకసారి కలలో బాబా, "నీ రాముని తీసుకుపోతాను. నీవు ధైర్యంగా నీ విధి నిర్వర్తించు! అన్నారు. బాబా చెప్పినట్లే చాతుర్మాస్యంలో మావారికి ప్రమాదంగా జబ్బు చేసింది. ఆయన కోరిక ప్రకారం చాతుర్మాస్యం వెళ్ళేదాకా మా వారిని నిలుపమని బాబాను కోరాను. చాతుర్మాస్యమైన ఏడవ రోజున మావారు టీ త్రాగి విషు సహస్రనామము, ఆరతి చదివించుకొని విన్నారు. డాక్టరు ప్రమాదం తప్పిందన్నారుగాని, నాకు బాబా చెప్పింది గుర్తొచ్చి గంగ వేశాను. ఆయన, 'శ్రీరామ్' అంటూ కన్నుమూశారు". అంటే ఆమెపై ప్రేమతో ఆమె భర్తనుగూడ సాయి అనుగ్రహించారన్నమాట!

Read More

శ్రీ సచ్చిదానంద సద్గురు సాయినాథ్ మహారాజ్ కి జై !

"సాయీ నువ్వే శరణం" అన్నవారిని వ్యామోహాల నుండి బయట పడేస్తాడు. సాయి చింతనతో ప్రశాంతత చేకూరుతుంది. చింతలు దూరమౌతాయి.వ్యాకులత తగ్గిస్తాడు. అజ్ఞానపు చీకటిని తొలగించి, జ్ఞాన జ్యోతులు వెలిగిస్తాడు. కష్టాల నుండి విముక్తి పొందే మార్గాన్ని సూచిస్తాడు.
సద్గురు సాయినాథునికి నమస్సుమాంజలులు. నువ్వే శరణని వేడినవారిని బాబా తప్పక ఆదుకుంటాడు. కంటికి రెప్పలా కాపాడుతాడు. అణువు నుండి పరమాత్మ వరకూ, సమస్త జీవరాశుల్లో సాయిబాబా వ్యాపించి ఉన్నాడని మనం విస్మరించకూడదు. మనోచక్షువుతో చూస్తే సాయి దర్శనం అవుతుంది. చింతలు దూరం చేసుకోడానికి, మనోభీష్టాలు నెరవేర్చుకోడానికి సాయి చింతనలో గడపాలి.
కష్టం కలిగినప్పుడు, మనసుకు క్లేశం కలిగినప్పుడు బాబాను తలచుకుంటే, ఆయన్ను స్మరిస్తే మనసుకు నిశ్చింతగా ఉంటుంది. సాయీ నువ్వే శరణం అని బాబామీద భారం మోపితే దుఃఖాల నుండి బయటపడే మార్గం కనిపిస్తుంది. ఆపదలు దూదిపింజల్లా తేలిపోతాయి.
సాయిబాబా చింతనతో కష్టాలు తగ్గిపోవడం, దుఃఖాలు నశించడమే కాదు ప్రశాంతత చిక్కుతుంది. అహంకారం తొలగిపోతుంది. కామం, క్రోధం, ద్వేషం, అసూయ లాంటి అవలక్షణాలు నశిస్తాయి. మనోవికారాలు మాయమౌతాయి. సాయీ నువ్వే శరణం అనుకుంటే మనసులో అలజడులు, అల్లకల్లోలాలు తలెత్తవు. బాబా మనసును నిబ్బరంగా ఉంచుతాడు. సాయి చింతనలో చింతలు దూరమౌతాయి. జీవనగమనంలో హాయిగా ముందుకు సాగేలా చేస్తాడు. "శ్రీ సచ్చిదానంద సద్గురు సాయినాథ్ మహారాజ్ కి జై"

Read More

ఈ కలలోని బోధయే ఆయనిచ్చే అసలైన కానుక.

లాలా లక్ష్మీచంద్కు 1910లో ఒకరోజున కలలో గడ్డమున్న ఒక వృద్ధ ఫకీరు, ఆయన చుటూ భక్తులు కనిపించారు. ఒకసారి హరికథ చెబుతున్న దాసగణు ప్రక్కన బాబా పటం చూచి, తనకు దర్శనమిచ్చినది వారేనని గుర్తించాడు. సాయిలీలలు విని అతడు శిరిడీ వెళ్ళాలనుకుంటుంటే మిత్రుడు శంకర్రావు అతనిని గూడ శిరిడీ రమ్మని పిలిచాడు. లక్ష్మీచంద్ రూ. 15/-లు అప్పు తీసుకొని బయల్దేరాడు. రైలులో కొందరు భక్తులతో కలసి, వీరుగూడ భజన చేసారు. తర్వాత శిరిడీకి చెందిన ముస్లింలు కనిపిస్తే వారిని బాబా గురించే అడిగాడు. లక్ష్మీచంద్ శిరిడీ చేరాక సాయి అతనిని చూపి, "వీడెంత టక్కరి! ఒకవంక భజన చేస్తూనే నన్ను గురించి యితరులను అడుగుతాడు. ఏదైనా మనమే చూచి తెలుసుకోవాలి" అని అతనితో, "నీ కల నిజమైందా లేదా? అప్పుచేసి శిరిడీ రావడమెందుకు?" అన్నారు.

ఒకసారి మద్రాసునుండి కాశీ వెళ్తున్న భజన బృందం సాయిని దర్శించి భజన చేసారు. అందరూ బాబాయిచ్చే కానుకలకోసం చేస్తే, లక్ష్మి అనే ఆమె మాత్రం భక్తితో చేసింది. నాటి మధ్యాహ్నం సాయి ఆమెకు శ్రీరాముడిగా దర్శనమిచ్చారు. కాని అది ఆమె భ్రమేనని ఆమె భర్త గోవిందస్వామి అన్నాడు. నాటి రాత్రి అతనికొక చిత్రమైన స్వప్నం వచ్చింది, అతనికి పోలీసులు సంకెళ్ళు వేస్తుంటే సాయి చూస్తున్నారు. అతడు తనను రక్షించమంటే, పాపమనుభవించక తప్పదన్నారు బాబా, ఆ పాపాన్ని దహించి వేయమని అతను కోరాడు. అతనికంత విశ్వాసముంటే కన్నుమూసి తెరవమన్నారు సాయి. అలా చేయగానే అతడు విడుదలై, పోలీసులు చచ్చిపడియున్నారు. అతడు సాయి చేసిన మేలు మరచి సంతోషిస్తుంటే బాబా, "వీరిని చంపినందుకు శిక్షపడుతుందిలే!" అన్నారు. అతడు భయంతో బాబా కాళ్ళు పటుకున్నాడు. ఆయన అతనిని మరొకసారి కన్నులుమూసి తెరవమన్నారు. అలా చేసేసరికి అతడి ఆపద తొలగిపోయింది. కృతజ్ఞతతో అతడు నమస్కరించగానే, "మొదటి నమస్కారానికీ దీనికీ భేదమున్నదా?" అన్నారు బాబా. మొదట ఆయన ముస్లిం అన్న శంకతోను, కాన్కలపై ఆశతోను, యీసారి విశ్వాసంతోనూ నమస్కరించానన్నాడతడు. "నీవు చాటుగా పంజా, తబూత్ వంటి ముస్లిం ప్రతీకలను పూజిస్తావు గదా?" అడిగారు బాబా. అతడు సిగుపడి తన గురువైన సమర్థ రామదాసస్వామి దర్శనం కోరాడు. సాయి అతనిని వెనుకకు తిరిగి చూడమన్నారు. చూస్తే అక్కడ ఆ స్వామి కనిపించి అతడు నమస్కరించాక అదృశ్యమయ్యారు. అప్పుడతడు, "బాబా, మీరెంతో వృదులు. మీ వయస్సెంత?"
అన్నాడు. "ఏమిటి, నేను వృదుడినా? నాతో పరిగెత్తు చూస్తాను!" అని సాయి పరుగెత్తి అదృశ్యమయ్యారు. అంతటితో అతనికి బాబాపై భక్తి కలిగింది.
ఈ కలలోని బోధయే ఆయనిచ్చే అసలైన కానుక.

Read More

సాయిబాబా దర్శనం...

సాయిబాబాను చూడాలనే ఆశతో ఎక్కడెక్కడి నుండో భక్తులు వచ్చేవారు. అయితే తమ ఇష్టం వచ్చినట్లు చుట్టుముట్టేవారు కాదు. ఎవరైనా సరే తమ వంతు వచ్చేవరకు ఆగేవారు. బాబాకు కనుక ఇష్టం లేకుంటే ఎవరూ ఆయన దగ్గరకు వెళ్లేందుకు ధైర్యం చేసేవారు కాదు.
ఒకవేళ వెళ్లాలనుకున్నా బాబా దర్శనభాగ్యం కలిగేది కాదు. కనీసం ఆయన నామాన్ని కూడా స్మరించలేక పోయేవారు. సాయిబాబా మహా సమాధి చెందకముందు ఆయనను తృప్తిగా దర్శించుకోవాలని వెళ్ళిన ఎందరో భక్తులకు నిరాశే ఎదురైంది. తమ కోరిక తీరలేదని నిరాశగా చెప్పిన భక్తులున్నారు. అదృష్టవంతులకు మాత్రమే బాబా దర్శనభాగ్యం కలిగింది. తనను చూడాలని వచ్చిన కొందరు భక్తులను సాయిబాబా కొన్నాళ్ళు అక్కడే ఉండమనేవారు.
ఎవరైనా భక్తులు బాబా వద్దు అంటున్నా వినకుండా బయలుదేరితే, మళ్ళీ వెనక్కి రావలసి వచ్చేది. అలాంటి అనుభవాలు ఎదురయ్యాక ఆయన సమ్మతిస్తేనే వెనక్కు వెళ్ళేవారు. ఇంకొందరిని పూర్తిగా షిరిడీలోనే స్థిరపడమని చెప్పేవారు. మరికొందరు అక్కడికి వెళ్లాలని ఎంత ప్రయత్నించినా వెళ్ళలేక పోయేవారు. ఇప్పుడు సాయిబాబా మహా సమాధి చెందిన తర్వాత కూడా ఆయన అనుమతి ఉంటేనే షిరిడీ వెళ్ళగలరు. బాబా ఆజ్ఞ ఉంటేనే షిరిడీలో అడుగు పెట్టగలుగుతారు. సాయిబాబాను దర్శించుకోవాలంటే ముందుగా ఆయన దయ మనమీద ప్రసరించాలి అన్నమాట.

Read More

Once Martand, son of Bhagat Mhalsapathy was seated at the threshold of Khandoba Temple

Once Martand, son of Bhagat Mhalsapathy was seated at the threshold of Khandoba Temple when Shri SAI came there and Martand reverentially stood up to pay his respects. To his surprise and before his very eyes, SAI smiled and walked towards the Khandoba idol and merged in it.

In amazement, Martand peeped behind the idols but there was none there. While he looked on in panic, Shri SAI again walked out of the Khandoba idol and left the temple, smiling at Martand. Martand understood that SAI wanted him to worship God Khandoba's idol as His (SAI) form.

Read More

This Photograph was taken 97 Years ago on 14th October 1918,the day before Baba took His Maha Samadhi. We are all Blessed to see this image of Baba . Have Faith and be Patient Om Sairam

Read More