Saturday, August 31, 2013
LIFE HISTORY OF SHIRDI SAI BABA in English Language.
Born : Unknown
Died : October 15th, 1918
Era : 19th to 20th century
Region : Shirdi, Maharashtra, India
Sai Baba of Shirdi (Unknown – October 15, 1918), also known as Shirdi ke Sai Baba (हिन्दी: शिर्डी के श्री साई बाबाBengali: শ্রী সাঁইবাবা, Marathi: शिर्डीचे श्री साईबाबा, Telugu: శిరిడి సాయిబాబా, Kannada: ಶಿರಡಿ ಸಾಯಿ ಬಾಬಾ,Malayalam: ഷിര്ദ്ദി സായി ബാബ, Tamil: ஷீரடி சாயி பாபா, Urdu: شردی سائیں بابا), was an Indian guru, yogi, and fakir who is regarded by his devotees as a saint. Many devotees — including Hemadpant, who wrote the famous Shri Sai Satcharitra — consider him an incarnation of Lord Krishna while other devotees consider him as an incarnation of Lord Dattatreya. Many devotees believe that he was a Satguru. No verifiable information is available regarding Sai Baba's birth and place of birth.
Sai Baba's real name is unknown. The name "Sai" was given to him upon his arrival at Shirdi, a town in the west Indian state of Maharashtra. Mahalsapati, a local temple priest, recognized him as a Muslim saint and greeted him with the words 'Ya Sai!', meaning 'Welcome Sai!'. Sai or Sayi is a Persian title given to Sufi saints, meaning 'poor one'. The honorific "Baba" means "father; grandfather; old man; sir" in Indo-Aryan languages. Thus Sai Baba denotes "holy father", "saintly father" or "poor old man". However, Sāī may also refer to the Sanskrit term "Sakshat Eshwar" or the divine.
Sai Baba remains a very popular saint, especially in India, and is worshiped by people around the world. He had no love for perishable things and his sole concern was self-realization. He taught a moral code of love, forgiveness, helping others, charity, contentment, inner peace, and devotion to God and guru. Sai Baba's teaching combined elements of Hinduism and Islam: He gave the Hindu name Dwarakamayi to the mosque he lived in, practiced Hindu and Muslim rituals, taught using words and figures that drew from both traditions, and was buried in Shirdi. One of his well known epigrams, "Sabka Malik Ek " ("One God governs all"), is associated with Islam and Sufism. He always uttered "Allah Malik" ("God is King").
Some of Sai Baba's disciples became famous as spiritual figures and saints, such as Mahalsapati, a priest of the Khandoba temple in Shirdi, and Upasni Maharaj. He was revered by other saints, such as Saint Bidkar Maharaj, Saint Gangagir, Saint Janakidas Maharaj, and Sati Godavari Mataji. Sai Baba referred to several saints as 'my brothers', especially the disciples of Swami Samartha of Akkalkot. Meher Baba considered Sai Baba as one of the Five Perfect Masters of his age and had received Sai Baba's blessing in his own spiritual journey.
Early years
Historians and devotees agree that there is no reliable evidence for a particular birthplace or date of birth. Communities have claimed that he belongs to them, but nothing has been substantiated. It is known that he spent considerable periods with Muslim fakirs, and his attire resembled that of a fakir. He did not discriminate based on religion and respected all forms of worship to God.
Little has been officially documented on the early life of Shirdi Sai Baba. An account of Shirdi Sai's missing childhood years has been reconstructed by his disciple Das Ganu, after researching in the area around the village of Pathri. He collected this story in four chapters on Sai Baba, later also called the Sri Sai Gurucharitra. Das Ganu states that Sai Baba grew up in Pathri, with a fakir and his wife. At the age of five, says Das Ganu, the fakir's wife put him in the care of the saintly desmukh Venkusha, where the boy stayed several years. Dasganu calls the young Sai Baba the reincarnation of Kabir. Because Das Ganu was known to take poetic liberties when telling stories about Sai Baba, and as there are no other sources to corroborate this story, it usually is left out of biographies of Sai Baba of Shirdi.
Sai Baba's biographer Narasimha Swamiji claims that Sai Baba was born as the child of Brahmin parents:
"On one momentous occasion, very late in his life, he revealed to Mhalsapathy the interesting fact that his parents were Brahmins of Patri in the Nizam's State. Patri is part of Parvani taluk, near Manwath. Sai Baba added, in explanation of the fact that he was living in a Mosque, that while still a tender child his Brahmin parents handed him over to the care of a fakir who brought him up. This is fairly indisputable testimony, as Mahlsapathy was a person of sterling character noted for his integrity, truthfulness and vairagya." —Narasimha Swamiji, Life of Sai Baba
The above mentioned account is largely overlapped by the narration by Sathya Sai Baba who states as well that the fakir and his wife adopted the baby that was to become Sai Baba shortly after his birth.
According to the book Sai Satcharita, Sai Baba arrived at the village of Shirdi in the Ahmednagar district of Maharashtra, British India, when he was about 16 years old. He led an ascetic life, sitting motionless under a neem tree and meditating while sitting in an asana. The Shri Sai Satcharita recounts the reaction of the villagers:
The people of the village were wonder-struck to see such a young lad practicing hard penance, not minding heat or cold. By day he associated with no one, by night he was afraid of nobody.
His presence attracted the curiosity of the villagers, and he was regularly visited by the religiously inclined, including Mahalsapati, Appa Jogle and Kashinatha. Some considered him mad and threw stones at him. Sai Baba left the village, and little is known about him after that. However, there are some indications that he met with many saints and fakirs, and worked as a weaver. He claimed to have been with the army of Rani Lakshmibai of Jhansi during the Indian Rebellion of 1857. It is generally accepted that Sai Baba stayed in Shirdi for three years, disappeared for a year, and returned permanently around 1858, which suggests a birth year of 1838.
Return to Shirdi
In 1858 Sai Baba returned to Shirdi. Around this time he adopted his famous style of dress consisting of a knee-length one-piece robe (kafni) and a cloth cap. Ramgir Bua, a devotee, testified that Sai Baba was dressed like an athlete and sported 'long hair flowing down to the end of his spine' when he arrived in Shirdi, and that he never had his head shaved. It was only after Baba forfeited a wrestling match with one Mohiddin Tamboli that he took up the kafni and cloth cap, articles of typical Sufi clothing. This attire contributed to Baba's identification as a Muslim fakir and was a reason for initial indifference and hostility against him in a predominantly Hindu village. According to B.V. Narasimhaswami, a posthumous follower who was widely praised as Sai Baba's "apostle", this attitude was prevalent up to 1854 even among some of his devotees in Shirdi.
For four to five years Baba lived under a neem tree and often wandered for long periods in the jungle around Shirdi. His manner was said to be withdrawn and uncommunicative as he undertook long periods of meditation. He was eventually persuaded to take up residence in an old and dilapidated mosque and lived a solitary life there, surviving by begging for alms, and receiving itinerant Hindu or Muslim visitors. In the mosque he maintained a sacred fire which is referred to as a dhuni, from which he gave sacred ashes ('Udhi') to his guests before they left. The ash was believed to have healing and apotropaic powers. He performed the function of a local hakim and treated the sick by application of ashes. Sai Baba also delivered spiritual teachings to his visitors, recommending the reading of sacred Hindu texts along with the Qur'an. He insisted on the indispensability of the unbroken remembrance of God's name (dhikr, japa), and often expressed himself in a cryptic manner with the use of parables, symbols and allegories.
Sai Baba participated in religious festivals and was in the habit of preparing food for his visitors, which he distributed to them as prasad. Sai Baba's entertainment was dancing and singing religious songs.
After 1910 Sai Baba's fame began to spread in Mumbai. Numerous people started visiting him, because they regarded him as a saint with the power of performing miracles or even as an Avatar. They built his first temple at Bhivpuri, Karjat.
Teachings and practices
Sai Baba opposed all persecution based on religion or caste. He was an opponent of religious orthodoxy — Christian, Hindu and Muslim. Although Sai Baba himself led the life of an ascetic, he advised his followers to lead an ordinary family life.
Sai Baba encouraged his devotees to pray, chant God's name, and read holy scriptures. He told Muslims to study the Qur'an and Hindus to study texts such as the Ramayana, Bhagavad Gita, and Yoga Vasistha. He was impressed by the philosophy of the Bhagavad Gita and encouraged people to follow it in their own lives. He advised his devotees and followers to lead a moral life, help others, love every living being without any discrimination, and develop two important features of character: unflinching perseverance (Shraddha) and waiting cheerfully with patience and love (Saburi). He criticized atheism.
In his teachings, Sai Baba emphasized the importance of performing one's duties without attachment to earthly matters and of being content regardless of the situation. In his personal practice, Sai Baba observed worship procedures belonging to Hinduism and Islam; he shunned any kind of regular rituals but allowed the practice of namaz, chanting of Al-Fatiha, and Qur'an readings at Muslim festival times. Occasionally reciting the Al-Fatiha himself, Baba enjoyed listening to moulu and qawwali accompanied with the tabla and sarangi twice daily.
Sai Baba interpreted the religious texts of both Islam and Hinduism. He explained the meaning of the Hindu scriptures in the spirit of Advaita Vedanta. His philosophy also had numerous elements of bhakti. The three main Hindu spiritual paths — Bhakti Yoga, Jnana Yoga, and Karma Yoga — influenced his teachings.
Sai Baba encouraged charity, and stressed the importance of sharing. He said: "Unless there is some relationship or connection, nobody goes anywhere. If any men or creatures come to you, do not discourteously drive them away, but receive them well and treat them with due respect. Shri Hari (God) will certainly be pleased if you give water to the thirsty, bread to the hungry, clothes to the naked, and your verandah to strangers for sitting and resting. If anybody wants any money from you and you are not inclined to give, do not give, but do not bark at him like a dog." Other favorite sayings of his were "Why do you fear when I am here" and "He has no beginning... He has no end."
Sai Baba made eleven assurances to his devotees:
1. No harm shall befall him, who steps on the soil of Shirdi.
2. He who comes to my Samadhi, his sorrow and suffering shall cease.
3. Though I be no more in flesh and blood, I shall ever protect my devotees.
4. Trust in me and your prayer shall be answered.
5. Know that my spirit is immortal, know this for yourself.
6. Show unto me he who has sought refuge and has been turned away.
7. In whatever faith men worship me, even so do I render to them.
8. Not in vain is my promise that I shall ever lighten your burden.
9. Knock, and the door shall open, ask and it shall be granted.
10. To him who surrenders unto me totally I shall be ever indebted.
11. Blessed is he who has become one with me.
Worship and devotees
The Shirdi Sai Baba movement began in the 19th century, while he was living in Shirdi. A local Khandoba priest, Mhalsapati Nagre, is believed to have been his first devotee. In the 19th century Sai Baba's followers were only a small group of Shirdi inhabitants and a few people from other parts of India. The movement started developing in the 20th century, with Sai Baba's message reaching the whole of India. During his life, Hindus worshiped him with Hindu rituals and Muslims considered him to be a saint. In the last years of Sai Baba's life, Christians and Zoroastrians started joining the Shirdi Sai Baba movement.
Because of Sai Baba, Shirdi has become a place of importance and is counted among the major Hindu places of pilgrimage. The first Sai Baba temple is situated at Bhivpuri, Karjat. The Sai Baba Mandir in Shirdi is visited by around 20,000 pilgrims a day and during religious festivals this number can reach up to a 100,000. Shirdi Sai Baba is especially revered and worshiped in the states of Maharashtra, Odisha, Andhra Pradesh, Karnataka, Tamil Nadu and Gujarat. In August 2012, an unidentified devotee for the first time donated two costly diamonds valuing Rs 1.18 crore at the Shirdi temple, Saibaba trust officials revealed.
The Shirdi Sai movement has spread to the Caribbean and to countries such as the United States, Australia, United Arab Emirates, Malaysia, and Singapore. The Shirdi Sai Baba movement is one of the main Hindu religious movements in English-speaking countries.
Notable disciples
Sai Baba left behind no spiritual heirs, appointed no disciples, and did not even provide formal initiation (diksha), despite requests. Some disciples of Sai Baba achieved fame as spiritual figures, such as Upasni Maharaj of Sakori. After Sai Baba left his body, his devotees offered the daily Aarti to Upasni Maharaj when he paid a visit to Shirdi, two times within 10 years.
Sai Baba had many devotees, and the most notable among them are:
1. Nana Saheb Chandorkar: deputy collector; legend has it that Sai Baba saved this man's daughter from labor complications.
2. Ganapath Rao Sahasrabuddhe, also known as Das Ganu: police officer who resigned to become an ascetic and singer of kirtans. He was an itinerant who spread Sai Baba's message.
3. Tatya Patil: He had immense faith in Sai Baba and served him until Sai Baba took samadhi. Sai Baba used to treat Tatya Patil as His nephew.
4. Baija Mai Kote Patil: Sai Baba treated her as His elder sister and equivalent to mother. She was Tatya Patil's mother.
5. Haji Abdul Baba: He served Sai Baba until Sai Baba left his body in 1918.
6. Madhav Rao Deshpande: Later known as Shama, one of the staunch devotees of Sai Baba.
7. Govindrao Raghunath Dabholkar (Hemadpant): Sai Baba allowed him to write the Shri Sai Satcharita.
8. Mahalsapati Chimanji Nagare: A priest of Khandoba Temple.
9. RadhaKrishna Mai: A great devotee of Baba, cleaned the temple every day and looked after Baba's needs.
Reported miracles
Sai Baba's millions of disciples and devotees believe that he performed many miracles such as bilocation, levitation, mindreading, materialization, exorcisms, making the river Yamuna, entering a state of Samādhi at will, lighting lamps with water, removing his limbs or intestines and sticking them back to his body (khandana yoga), curing the incurably sick, appearing beaten when another was beaten, after death rising on third day like Jesus Christ, preventing a mosque from falling down on people, and helping his devotees in a miraculous way. He also gave Darshan (vision) to people in the form of Rama, Krishna, Vithoba and many other gods depending on the faith of devotees.
According to his followers he appeared to them in dreams even after he left his body and gave them advice. His devotees have documented many stories.
Historical sources
Biographers of Sai Baba (e.g., Govindrao Raghunath Dabholkar, Acharya Ekkirala Bharadwaja, Smriti Srinivas, Antonio Rigopolous) have based their writing on primary sources. One such source is the Shirdi Diary by Ganesh Shrikrishna Khaparde, which describes every day of the author's stay at Shirdi.
Speculation about the unknown episodes of Sai Baba's life are primarily based on his own words.
The most important source about Sai's life is the Shri Sai Satcharita, written in Marathi in 1916 by Govindrao Raghunath Dabholkar, whom Sai Baba nicknamed 'Hemadpant'. Consisting of 53 chapters, it describes Sai Baba's life, teachings, and miracles. The book compares Sai Baba's love to a mother's love: caring and loving, but reprimanding when needed. It describes Baba's lifestyle, his selfless attitude, and his love for his devotees. The book describes how one should surrender one's egoism at God's feet and trust one's guru. It explains how God is supreme and His devotees should trust Him and love Him. It teaches that God is omnipresent in all living things, so that everything on Earth must be treated with love and respect.
Sai Baba of Shirdi and His Teachings by Acharya Ekkirala Bharadwaja is an in-depth study of Sai Baba's life routine and activities. Shortly after Sai Baba's passing, devotee B.V. Narasimhaswamiji compiled accounts by eyewitnesses such as Sri Sai Baba's Charters and Sayings and Devotee's Experiences of Sai Baba.
Regarding the original photographs of Shirdi Sai Baba, research still needs to be done to identify the authentic ones, as there are also paintings as well as photographs of other persons of similar appearance in circulation besides the few genuine photographs.
In various religions
Hinduism
During Sai Baba's life, the Hindu saint Anandanath of Yewala declared Sai Baba a spiritual "diamond". Another saint, Gangagir, called him a "jewel". Sri Beedkar Maharaj greatly revered Sai Baba, and in 1873, when he met him he bestowed the title Jagad guru upon him. Sai Baba was also greatly respected by Vasudevananda Saraswati (known as Tembye Swami). He was also revered by a group of Shaivic yogis, to which he belonged, known as the Nath-Panchayat.
(In 1940, Indian guru, Sathya Sai Baba proclaimed himself to be the reincarnation of Sai Baba of Shirdi.
Islam
In a minor section of Islam community, Sai Baba is mainly considered as a Muslim Fakir. He appears in Sufism as a Pir
Zoroastrianism
Sai Baba is worshiped by prominent Zoroastrians such as Nanabhoy Palkhivala and Homi Bhabha, and has been cited as the Zoroastrians' most popular non-Zoroastrian religious figure.
Others
Meher Baba, who was born into a Zoroastrian family, met Sai Baba once, during World War I, in December 1915. Meher Baba was still a youngster named Merwan Sheriar Irani when he met Sai Baba for a few minutes during one of Sai Baba's processions in Shirdi. This event is considered as the most significant in Meher Baba's life. Shri Sai Satcharita (Sai Baba's life story), makes no mention of Meher Baba. But in Lord Meher, the life story of Meher Baba, there are innumerable references to Sai Baba. Meher Baba credited his Avataric advent to Upasni, Sai Baba, and three other Perfect Masters: Hazrat Babajan, Hazrat Tajuddin Baba, and Narayan Maharaj. He declared Sai Baba to be a Qutub-e-Irshad (the highest of the five Qutubs as said in Sufism in Islam), a "Master of the Universe" in the spiritual hierarchy.
In culture
In India, its a common sight to find a Sai Baba temple in any city or town; in every large city or town there is at least one temple dedicated to Sai Baba. There are temples located outside India as well, like United States, Netherlands, Kenya, Cuba, Canada, Pakistan, Australia, United Kingdom and more. In the mosque in Shirdi in which Sai Baba lived, there is a life-size portrait of him by Shama Rao Jaykar, an artist from Mumbai. Numerous monuments and statues depicting Sai Baba, which serve a religious function, have been made. One of them, made of marble by a sculptor named Balaji Vasant Talim, is in the Samadhi Mandir in Shirdi where Sai Baba was buried. In Sai Baba temples, his devotees play devotional religious music, such as aarti.
Stamp
The Indian Postal Service released a Sai Baba commemorative stamp in May 2008.
On July 30, 2009, the New and Renewable Energy Minister Farooq Abdullah inaugurated what has been acclaimed as the largest solar steam system in the world, at the Shirdi shrine. The Shri Sai Baba Sansthan Trust paid an estimated Rs.1.33 crore for the system, Rs.58.4 lakh of which was paid as a subsidy by the renewable energy ministry. It is said the system can cook 20,000 meals per day for pilgrims visiting the temple.
SAI LIFE STORY IN PICTURES acknowledge it is from www.saileelas.org
welcomesai..
babacooking.
babadancing
babaexplaining-gita
babaindwarakamai
babaserving
babawithchildren
babaudi
chandpatil
chavadiprocession
lendi
radhakrishna
bababegging
babacooking.babadancing
babawithchildren
bayajabai
before baba samadhi
chavadiprocession
lendi
Friday, August 30, 2013
Thursday, August 29, 2013
షిర్డీ సాయిబాబా జీవిత చరిత్ర
షిర్డీ సాయిబాబా జీవిత చరిత్ర
జననం: తెలియదు
జన్మస్థలం: తెలియదు
అసలు పెట్టిన పేరు: తెలియదు
సమాథి : అక్టోబరు 15, 1918
మరణ స్థలం: షిరిడీ, భారతదేశం
గురువు: వెంకూసా
వేదాంతం/తత్వం: అద్వైతం
ఉపదేశం: సబ్కా మాలిక్ ఏక్ హై
(అందరి ప్రభువు ఒక్కడే)
షిర్డీ సాయిబాబా
షిర్డీ సాయిబాబా (?? - అక్టోబర్ 15, 1918) భారతీయ గురువు మరియు సాధువు, ఫకీరు. ఇతని అసలు పేరు, జన్మ స్థలం తెలియదు. సాయిబాబాను అనేకులు ముస్లింలు, హిందువులూ సాధువుగా నమ్ముతారు. ఇతని జీవిత నడవడిలో, భోధనలలో రెండు మతాలను అవలంభించి, సహయోగము కుదర్చడానికి ప్రయత్నించాడు. సాయిబాబా మసీదులో నివసించాడు, గుడిలో సమాధి అయ్యాడు. రెండు మతాల పద్ధతులను తన బోధనలో అవలంభించాడు. ఈయన రెండు సాంప్రదాయాల యొక్క పదాలను, చిత్రాలను ఉపయోగించాడు. ఈయన యొక్క వ్యాఖ్యలలో ముఖ్యమైన ఒక వాక్యము అల్లా మాలిక్, సబ్ కా మాలిక్ ఎక్ (सबका मालिक एक) (అందరి ప్రభువు ఒక్కడే). పెక్కుమంది భక్తులు (ప్రధానంగా హిందూ సంప్రదాయానికి చెందినవారు) సాయిబాబాను శివుని, దత్తాత్రేయుని అవతారం అయిన సద్గురువుగా భావిస్తారు.
సాయిబాబా బోధనలో ప్రేమ, కరుణ, దానం, సంతృప్తి, శాంతి, దైవారాధన, గురుపూజ ముఖ్యమైనవి. అద్వైతం, భక్తి మార్గం, ఇస్లాం సంప్రదాయాలు అతని బోధనలలోనూ, జీవనంలోనూ మిళితమై ఉన్నాయి. ఎంతో మంది, ప్రధానంగా మహారాష్ట్ర, గుజరాత్, ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాష్ట్రాలనుండి సాయిబాబాను దైవ స్వరూపునిగా నమ్మి ఆరాధిస్తున్నారు. అతను హిందువా, ముస్లిమా, దేవుడా, గురువా, సామాన్యుడా అన్ని విషయాల గురించి పలు వాదాలున్నాయి.
షిర్డీ సాయిబాబా జీవిత చరిత్ర
నేపధ్యం
సాయిబాబా పుట్టుపూర్వోత్తరాల గురించి తెలియడంలేదు. ఈ విషయమై జరిగిన కొన్ని అధ్యయనాల వల్ల బాబా షిరిడీ చుట్టుప్రక్కలే జన్మించి ఉండవచ్చుననీ, అతని బాల్య నామం హరిభావు భుసారి కావచ్చుననీ కొన్ని అభిప్రాయాలున్నాయి.తన జన్మ, బాల్యాల గురించి బాబా ఎప్పుడూ స్పష్టంగా చెప్పలేదు. అవి అనవుసరమని అనేవాడు. ఎందుకంటే ఎక్కడ పుట్టాడో మరియు పేరు ఏమిటో తెలిస్తే ప్రతి మనిషి ముందు వారి కుల గోత్రాలు చూస్తారు మరియు వారిది ఈ మతం అని మనసులో నాటేసుకొంటారు, బహుశా బాబా గారు అందుకే వారి పేరు మరియు పుట్టిన ప్రదేశం ప్రస్తావన చేయలేదు. ఒకమారు తన ప్రియానుయాయుడైన మహాల్సాపతితో తాను పత్రి గ్రామంలో ఒక బ్రాహ్మణ కుటుంబంలో పుట్టి ఒక ఫకీర్ సంరక్షణలో పెరిగినట్లు చెప్పాడని కధనం ఉంది.. మరొకమారు ఫకీరు భార్య తనను సేలుకు చెందిన వెంకోసా అనే గురువుకు అప్పగించినట్లు, తాను వెంకోసా వద్ద పన్నెండేళ్ళు శిష్యరికం చేసినట్లు చెప్పాడంటారు. ఈ రెండు కధనాల వలన బాబా పూర్వ జీవితం గురించి వివిధ అభిప్రాయాలున్నాయి.
తన షుమారు పదహారు సంవత్సరాల ప్రాయంలో బాబా మహారాష్ట్రలోని అహమ్మద్ నగర్ జిల్లాకు చెందిన షిరిడీకి వచ్చాడని, అక్కడ మూడేండ్లు ఉండి తరువాత తరువాత కొంత కాలం కనుపించలేదని, మళ్ళీ ఒక సంవత్సరం తరువాత (షుమారు 1858లో) షిరిడీకి తిరిగి వచ్చాడనీ అత్యధికులు విశ్వసించే విడయం. ఈ ప్రకారం బాబా షుమారు 1838లో జన్మించి ఉండవచ్చును.
ఆ యువకుడు ఒక వేప చెట్టు క్రింద ధ్యానంలో రాత్రింబవళ్ళు కూర్చుని ఉండేవాడు. అతనిని చూచి గ్రామస్తులు ఆశ్చర్యపడ్డారు.. మహాల్సాపతి, అప్పా జోగలే, కాశీనాధ వంటి ధార్మిక చింతనాపరులైన గ్రామస్తులు బాబాను తరచు దర్శించసాగారు. అతడు పిచ్చివాడని మరి కొందరు రాళ్ళు కూడా రువ్వేవారు.. మళ్ళీ కొంతకాలం కనుపించకుండా పోయిన సమయంలో అతనెక్కడికి వెళ్ళాడో ఎవరికీ తెలియదు. అప్పుడు అతను చాలా మంది సాధువులను, ఫకీరులను కలిశాడని, 1857లో ఝాన్సీ లక్ష్మీబాయి అధ్వర్యంలో జరిగిన మొదటి స్వాతంత్ర్య సంగ్రామంలో సైనికుడిగా పాల్గొని ఉండవచ్చుననీ, కొంతకాలం నేత పని చేశాడనీ కొన్ని సూచనల వలన తెలుస్తున్నాయి.
షిరిడీలో నివాసం
1858లో చాంద్ పాటిల్ కుటుంబపు పెళ్ళివారితో కలిసి బాబా షిరిడీ వచ్చాడు. అక్కడ ఖండోబా మందిరం దగ్గర అతను బండి దిగినప్పుడు మందిరం పూజారి మహాల్సాపతి "దయ చేయుము సాయీ" అని పిలిచాడు. తరువాత 'సాయి' పదం స్థిరపడి అతడు "సాయిబాబా"గా ప్రసిద్ధుడైనాడు. షిరిడీ ప్రాంతంలో సాము గరిడీలు, కుస్తీలు ప్రసిద్ధం. సాయి వేషధారణ కుస్తీ పహిల్వాన్లలాగా ఉండేది. ఒకసారి 'మొహిదీన్ తంబోలీ' అనే వానితో కుస్తీ పట్టి ఓడిపోయిన తరువాత బాబాలో చాలా మార్పు వచ్చింది. సూఫీ ఫకీరులలాగా మోకాళ్ళవరకు ఉండే 'కఫనీ', తలకు టోపీలాగా చుట్టిన గుడ్డ ధరించడం మొదలుపెట్టాడు. ఇలా ముస్లిం ఫకీరులా ఉండే బాబాకు స్థానిక హిందువులనుండి కొద్దిపాటి ప్రతిఘటన కూడా ఎదురయ్యింది.
1918లో తన మరణం వరకు సాయిబాబా షిరిడీలోనే ఉన్నాడు. ఒక పాత మసీదును తన నివాసం చేసుకొన్నాడు. యాచన అతని వృత్తి. మసీదులో ధునిని వెలిగించాడు. అందులోనుండి విభూతిని తీసి తన దర్శనానికి వచ్చేవారికి పంచేవాడు. అది తమకు రక్షణ ఇస్తుందని భక్తులు నమ్మేవారు. వచ్చిన వారికి ఉపదేశాలు, ధర్మ బోధలు చేసేవాడు. చాలా మహత్తులు చూపించేవాడని భక్తులు చెబుతారు. స్వయంగా వండి ప్రసాదాన్ని పంచేవాడు. ఉత్సవాలలో పాల్గొనేవాడు. ఒకోమారు విపరీతంగా కోపం చూపేవాడు.
1910 తరువాత సాయిబాబా పేరు దేశమంతటా తెలిసింది. గొప్ప మహత్తులు చూపే సాదువనీ, లేదా అవతారమని విశ్వసించే భక్తులు పెక్కురు బాబా దర్శనానికి రాసాగారు. అక్టోబరు 15, 1918 మధ్యాహ్నం 2.30కి బాబా తన భక్తుని వడిలో కన్ను మూశారు (మహా సమాధి చెందారు). ఆయన దేహం బూటెవాడలో ఖననం చేయబడింది. అక్కడే 'సమాధి మందిరం' నిర్మించబడింది.
ముఖ్యమైన శిష్యులు, అనుయాయులు
సాయిబాబా తన మార్గానికి, ఉపదేశాలకు చెందిన సంస్థాగత ఏర్పాట్లు ఏవీ చెయ్యలేదు. ప్రత్యేకించి తన శిష్యులు అని చెప్పుకొనే వ్యవస్థ కూడా ఏమీ లేదు. ఆయన అందరికీ చెందినవాడు. సకోరీకి చెందిన ఉపాసనీ మహారాజ్, అహమ్మద్ నగర్కు చెందిన మెహర్ బాబా వంటి సాయిబాబా భక్తులు ప్రసిద్ధులయ్యారు.
శ్రీ సాయిబాబా జీవిత సమయంలో కొందరు భక్తులు ఆయనను సదా అంటిపెట్టుకొని ఉన్నారు - వారిలో ముఖ్యులు: మహాల్సాపతి, హేమాండ్ పంతు, శ్యామా ,తాత్యా..
బోధనలు
తన దైనిక వ్యవహారాలలోను, బోధనలలోను సాయిబాబా హిందూమతానికి చెందిన సంప్రదాయాలనూ, ఇస్లాం సంప్ర్రదాయాలనూ కూడా పాటించాడు. నమాజ్ చదవడం, అల్-ఫతీహా మననం, ఖొరాన్ అధ్యయనం వంటి ఆచారాలను ప్రోత్సహించాడు కాని చాలా ఇతర ఆచారాలను పాటించలేదు. ఆయన దుస్తులు కూడా సూఫీ ఫకీర్ తరహాలోనే ఉండేవి. మతం, కులం వంటి భేదాలపై ఆధారపడిన విద్వేషాలను పూర్తిగా వ్యతిరేకించాడు. అలాగే సనాతన ఛాందస సంప్రదాయాలను, ఏ మతానివైనా గాని, ఖండించాడు. తాను ఫకీరుగా ఉన్నా తన అనుయాయులను సామాన్య గృహస్థ జీవనం గడపమని చెప్పాడు. ప్రార్ధన, భగవన్నామస్మరణ, పుణ్యగ్రంధ పఠనం - వీటిని ప్రోత్సహించాడు. ఖొరాన్ చదువమని ముస్లిములకూ, రామాయణం, భగవద్గీత, విష్ణు సహస్రనామ స్తోత్రం వంటివి పారాయణం చేయమని హిందువులకూ ఉపదేశించాడు. నీతి బద్ధమైన జీవనం గడపమనీ, ఇతరులను ప్రేమించి సహాయం చేయమనీ చెప్పాడు. తన భక్తులకు రెండు ముఖ్యమైన లక్షణాలు అలవరచుకోమని పదేపదే చెప్పాడు - అవి శ్రద్ధ (విశ్వాసం, భక్తి, దీక్ష), సబూరి (ఓర్పు, సాధన). నాస్తికత్వాన్ని తప్పు పట్టాడు. అశ్రద్ధ చేయకుండా బాధ్యతలు నెరవేర్చాలనీ, వ్యామోహానికి లొంగకుండా తృప్తులు కావాలనీ ఉపదేశించాడు.
రెండు మతాల గ్రంధాలనూ సాయిబాబా ఆదరించి వ్యాఖ్యానించాడు. వాటిపై ఆయనకు లోతైన పరిజ్ఞానం ఉందని ఆయనతో ఉన్నవారు చెప్పారు. హిందూ మత విషయాలపై బాబా వ్యాఖ్యానాలలో అద్వైతం, భక్తి అంశాలు కలగలిసి ఉండేవి. తన నివాస స్థానమైన మసీదుకు ద్వారకామాయి అని పేరు పెట్టుకున్నాడు.
భగవంతుడు అంతటా, అందరిలోనూ ఉన్నాడనేది బాబా బోధనలలో ఒక ముఖ్యాంశం. అతని ఉపదేశాలు ఇస్లామిక్ సిద్ధాంతాలకూ, ఉపనిషత్సూత్రాలకూ కూడా సరిపోతాయి. ఈ లోకం నశ్వరమనీ, భగవంతుడిచ్చే మోక్షమే శాశ్వతమనీ చెప్పాడు. సాధనలో గురువు ప్రాముఖ్యతను గురించీ, గురువునే దేవుడిగా భావించమనీ పదేపదే చెప్పాడు. పూర్వపు కర్మల కారణంగా వివిధ ఫలితాలు సంభవిస్తాయని కూడా చెప్పాడు.
సాయిబాబా రచించిన గ్రంధాలేవీ లేవు. అతని బోధనలు మౌఖికంగానే శిష్యులకు లభించాయి. అవి పెద్ద పెద్ద ఉపన్యాసాలు కావు. సమయానుసారంగా చేసిన చిన్న చిన్న ఉపదేశాలు. తన వద్దకు దర్శనానికి వచ్చిన వారిని తరచు సాయిబాబా ‘దక్షిణ’ అడుగుతుండేవాడు. అలా వచ్చిన ధనాన్ని పేదలకు పంచిపెట్టేవాడు. మిగిలిన కొద్దిపాటి ధనంతో పుగాకు, అగ్గిపెట్టెలవంటివి కొనేవాడు. భక్తులవద్ద దక్షిణ తీసికొని వారి పూర్వ ఋణాలను చెల్లించడానికి దోహదం చేస్తాడని అతని అనుయాయులు అనేవారు.
దానము, ఉన్నదానిని ఇతరులతో పంచుకోవడం – ఇవి బాబా బాగా ప్రోత్సహించిన గుణాలు. ఏదో సంబంధం లేకుండా ఎవరూ ఎక్కడికీ వెళ్ళలేరు అని బాబా అనేవాడు. దగ్గరకు వచ్చినవారిని తిరస్కరించకుండా ఆహ్వానించి ఆదరించమని చెప్పేవాడు. “దప్పిక గొన్నవారికి నీరు, ఆకలిగొన్నవారికి అన్నము, నగ్నంగా ఉన్నవారికి దుస్తులు ఇవ్వు, నీ వరండాలో నలుగురూ కూర్చొని విశ్రమించే అవకాసం ఇవ్వు. అలాగైతే శ్రీహరి తప్పక ప్రసన్నుడౌతాడు. ఒక వేళ దానం చేయడం ఇష్టం లేకపోతే మర్యాదగా నిరాకరించు గాని వారియెడల కుక్కలాగా మొరగవద్దు” అని చెప్పాడు.
బాబా చెప్పిన వాటిలో మరి కొన్ని ప్రసిద్ధ వాక్యాలు – “నేనుండగా భయమెందులకు? అతనికి మొదలు లేదు... తుది లేదు ". తన భక్తులకు బాబా పదకొండు వాగ్దానాలు చేశాడు.:
1. షిరిడీలో అడుగు పెట్టినవారి కష్టాలు తీరినట్లే.
2. మసీదు మెట్లెక్కగానే దీనులలో సంతోషం వెల్లివిరుస్తుంది.
3. నేనీ భౌతిక దేహాన్ని విడచిన తరువాత కూడా సచేతనంగా ఉంటాను.
4. నా సమాధి నా భక్తులను దీవిస్తుంది. వారి అవుసరాలకు అక్కడే జవాబు లభిస్తుంది.
5. నాసమాధినుండే నేను మీకు దర్శనమిస్తాను.
6. నా సమాధినుండి నేణు మాట్లాడుతాను.
7. నా వద్దకు వచ్చి శరణు కోరిన వారికి సహాయం చేయడానికి నేనెప్పుడూ ఉంటాను.
8. మీరు నావంక చూడండి. నేను మీవంక చూస్తాను.
9. మీ భారాలను నాకు అందిస్తే నేను తప్పక మోస్తాను.
10. నా సహాయం, బోధన కోరినవారికి అవి వెంటనే లభిస్తాయి.
11. నా భక్తుల ఇంట ‘లేమి’ అనేది ఉండదు.
మత సామరస్యం
-- “ హిందువుల దైవమైన శ్రీ రాముడు, ముస్లిం ల దైవమైన అల్లా ఒక్కరే ! ఇరువురి బోధనల సారాంశం ఒక్కటే – అందరి దైవం ఒక్కరే ! కనుక మీలో మీరు కలహించుకోవడం మాని సోదరుల వలె కలిసి మెలిసి జీవించండి.”
-- సర్వాంతర్యామి అయిన ఆ భగవంతునిని సేవించుటకు మత బేధం ఆటంకం కాకూడదు
-- ఒక ముస్లింకు సంతానం కలిగితే శిరిడీలో మిఠాయి పంచుతానని మొక్కుకున్నాడు. సాయి అతనిని అల్లా అచ్చా కరేగా అని దీవించారు. కొంత కాలానికి అతని కోరిక ఫలించి కొడుకు పుట్టాడు.”వెళ్ళి మారుతీ ఆలయం లో మిఠాయి పంచు” అన్నారు.మారుతీ ఆలయం లో మిఠాయి పంచి తిరిగి సాయి వద్దకు రాగా ఆయన ఎంతో ఆనందంతో అతనిని కౌగలించుకొని అల్లా అచ్చా కరేగా అని ఆశీర్వదించారు.
-- "అందరి దైవం ఒక్కరే. మతం అనేది ఆ దైవాన్ని చేరుకునే ఒక మార్గం మాత్రమే".
-- "ఖురానును చదవగానే సరి కాదు, అందులోని సారాంశాన్ని వంట పట్టించుకొని ఆచరించాలి.”
భక్తులు, పూజా విధానాలు
ఖండోబా ఆలయంలోని పూజారి మహాల్సాపతి సాయిబాబాకు మొదటి భక్తుడని ప్రతీతి. తరువాత కూడా కొద్దిమంది స్థానిక శిష్యులు, విశ్వాసంతో దర్శనానికి వచ్చే మరి కొద్దిమంది మాత్రమే బాబా భక్తజనంగా పరిగణించవచ్చును. 1910 తరువాత ఒక భక్తుడైన దాసగణు తన సంకీర్తనల ద్వారా బాబా మహిమలను దేశమంతటా చాటాడు. అప్పటినుండి దేశంలో చాలా ప్రాంతాలనుండి హిందూ, ముస్లిమ్ భక్తులు పెద్ద సంఖ్యలో షిరిడీకి రాసాగారు. బాబా జీవిత కాలం చివరి భాగంలో కొందరు క్రైస్తవ, పార్శీ భక్తులు కూడా షిరిడి సాయి దర్శనానికి రాసాగారు.
షిరిడీలోని సాయి మందిరంలో నిత్య పూజలు జరుగుతున్నాయి. అనుదినం వేల సంఖ్యలో వివిధ ప్రాంతాలనుండి భక్తులు షిరిడీకి వచ్చి బాబా దర్శనం చేసుకొంటారు. శ్రీ సాయిబాబా సంస్థాన్ అనే సంస్థ షిరిడీ కేంద్రంగా వివిధ కార్యక్రమాలు, ఆలయ నిర్వహణ కొనసాగిస్తున్నది.
దేశంలో అన్ని ప్రధాన నగరాలలోనూ సాయిబాబా మందిరాలున్నాయి. ఆంధ్ర ప్రదేశ్…లో అనెక నగరాలలోను, పట్టణాలలోను, చాలా గ్రామాలలోను సాయి మందిరాలున్నాయి. సాయి బాబా గురించి అనేక పుస్తకాలు ప్రచురితమయ్యాయి. హిందువుల యాత్రా స్థలాలలో ఒకటిగా షిరిడీ పరిగణింపబడుతున్నది. అయితే సాయిబాబా ఆరాధనోద్యమంలో కొద్దిపాటి మాత్రమే షిరిడి సాయి సంస్థానం మార్గదర్శకత్వ వ్యవస్థలో ఉంది. అధికంగా భక్తులు, పూజలు, ఆలయాలు అక్కడి ప్రజల సంకల్పానుసారం ఏర్పాటు చేయబడుతున్నది.
భారత దేశం వెలుపల అమెరికా, ఆస్ట్రేలియా, మలేషియా, సింగపూర్ వంటి చోట్ల కూడా సాయి బాబా భక్తులు, ఆరాధనా కార్యక్రమాలు జరుగుతున్నాయి.
షిరిడీలోని సాయిమందిరానికి సగటుమ రోజూ 20 వేల మంది సందర్శకులు వస్తారని. కొన్ని ప్రత్యేక దినాలలో ఈ సంఖ్య లక్షవరకూ ఉంటుందని అంచనా.
మహిమలు
సాయిబాబా భక్తులు అనుచరులు చెప్పే కధనాల ప్రకారం సాయిబాబా పెక్కు మహిమలు కనబరచాడు. వీటిలో ఎక్కువగా హేమాండ్ పంతు రచించిన ‘సాయి సచ్చరిత్ర’లో ప్రస్తావించబడ్డాయి. దీర్ఘ కాలిక వ్యాధులను నయం చేయడం, ఖండ యోగం వంటి అసాధారణ యోగ ప్రక్రియలు, గాలిలో తేలి ఉండడం, ప్రకృతి శక్తులను నియంత్రించడం, భక్తుల మనసులోని విషయాలు తెలిసికోవడం, దూర ప్రాంతాలలోని భక్తులకు తన సందేశం తెలియజేయడం వంటివి ఇలాంటి మహిమలలో కొన్ని.
తన భౌతిక దేహాన్ని విడచిన తరువాత కూడా బాబా అనేక భక్తులకు కలలలోను, మనోధ్యాన సమయంలోను దర్శనమిచ్చి మార్గ నిర్దేశనం చేయడం, కష్టాలనుండి విముక్తి కలిగించడం వంటి మహిమలు కనబరచినట్లు పెక్కు భక్తులు చెబుతుంటారు. ఇటువంటి విషయాలు భక్తుల సత్సంగ కార్యక్రమాలలో తరచు చెప్పబడతాయి.
చారిత్రిక ఆధారాలు
1916లో గోవిందరావు రఘునాధ దభోల్కర్ (ఇతనికి సాయిబాబా ‘హేమాండ్ పంత్’ అనే పేరు పెట్టాడు) మరాఠీలో వ్రాసిన ‘సాయి సచ్చరిత్ర’ అనే గ్రంధం సాయిబాబా జీవిత విశేషాలకు సంబంధించన ముఖ్యమైన ఆధారం. ఈ రచయిత స్వయంగా సాయిబాబా సన్నిహిత అనుచరుడు. ఎక్కువ విషయాలు తను ప్రత్యక్షంగా చూచినవి లేదా బాబా మాటలలో చెప్పినవి లేదా ప్రత్యక్ష సాక్షులు చెప్పినవి వ్రాశాడు. ఈ గ్రంధం దాదాపు అన్ని భారతీయ భాషలలోకి, ఆంగ్లంలోకి అనువదించబడింది. తెలుగుగులో ప్రత్తి నారాయణరావు అనువదించిన ‘సాయి సచ్చరిత్ర’ ఒక నిత్య పారాయణ గ్రంధంగా పెక్కు భక్తులు పరిగణిస్తారు. ఆచార్య ఎక్కిరాల భరద్వాజ, స్మృతి శ్రీనివాస్, ఆంటోనియో రిగోపోలస్ వంటి వారు వ్రాసిన సాయిబాబా జీవిత చరిత్రలు వారు విన్న విషయాలపై ఆధారపడినవి. గణేష శ్రీకృష్ణ ఖర్పడే వ్రాసిన ‘షిరిడి దినచర్య’ కూడా ఒక ముఖ్యమైన ఆధారం. తొలి తెలుగు శిరిడీ సాయి చరిత్ర ను (1957) వేమురి వెంకటేశ్వరరావు గారు వ్రాసినారు.
ఇంకా బి.వి.నరసింహస్వామిజీ రచించిన ‘సాయి సందేశం’, ఆచార్య ఎక్కిరాల భరద్వాజ రచించిన ‘సాయి చరిత్ర, సందేశం’ కొన్ని ముఖ్యమైన వనరులు.
వివిధ మతాలలో అభిప్రాయాలు
హిందూమతంలో
సాయిబాబా జీవితకాలంలోనే యెవాలా ఆనందనాధ్ అనే సాధువు బాబను ఒక ఆధ్యాత్మ వజ్రంగా అభివర్ణించాడు.. గంగాగిర్ అనే మరొక సాధువు కూడా ఇదే భావాన్ని వెలిబుచ్చాడు.. బాబాను అమితంగా విశ్వసించిన బేడేకర్ మహారాజ్ 1873లో బాబాను దర్శించుకొన్నపుడు ఆయనను జగద్గురు అని సంబోధించాడు. టెంబే స్వామీజీ అనబడే వసుదేవానంద సరస్వతి కూడా బాబాను అమితంగా గౌరవించాడు. చాలా మంది శైవ సాధువులు కూడా బాబాను ఆరాధించారు. స్వామి కాళేశ్వర్ బాబాను తన దైవ సమానుడైన గురువుగా పూజించాడు. సత్యసాయిబాబా తనను తాను షిరిడీ సాయిబాబా అవతారమని చెప్పుకొంటున్నాడు.
ఇతర మతాలు
అధికంగా సూఫీ సంప్రదాయానికి చెందిన మహమ్మదీయులు సాయిబాబాను గురువుగా పరిగణించడం జరుగుతున్నది. మెహెర్ బాబా సాయిబాబాను కుతుబ్ ఎ ఇర్షాద్ (అత్యుత్తమమైన కుతుబ్) అని అభివర్ణించాడు. జోరాస్ట్రియన్ మతానికి చెందిన నానీ ఫాల్కీవాలా, హోమీ భాభా వంటి ప్రముఖులు కూడా సాయిబాబాను విశ్వసించారు.
సంస్కృతిలో
భారత దేశంలో దాదాపు అన్ని ముఖ్య నగరాలలోను, చాలా పట్టణాలలోను సాయిబాబా మందిరాలున్నాయి. కొన్ని విదేశాలలో కూడా బాబా మందిరాలున్నాయి. ముంబైకు వెందిన షామారావు జయకర్ చిత్రించిన నిలువెత్తు పటం బాబా నివసించిన మసీదులో ఉంది. షిరిడీలోని సమాధి మందిరంలోని పాలరాతి విగ్రహం ‘తలీమ్’ అనే శిల్పి చెక్కినది. వివిధ బాబా ఆలయాలలోను, సత్సంగాలలోను, కుటుంబ ప్రార్ధనా సమావేశాలలోను బాబా భజన, హారతి కార్యక్రమాలు జరుగుతూ ఉంటాయి.
జననం: తెలియదు
జన్మస్థలం: తెలియదు
అసలు పెట్టిన పేరు: తెలియదు
సమాథి : అక్టోబరు 15, 1918
మరణ స్థలం: షిరిడీ, భారతదేశం
గురువు: వెంకూసా
వేదాంతం/తత్వం: అద్వైతం
ఉపదేశం: సబ్కా మాలిక్ ఏక్ హై
(అందరి ప్రభువు ఒక్కడే)
షిర్డీ సాయిబాబా
షిర్డీ సాయిబాబా (?? - అక్టోబర్ 15, 1918) భారతీయ గురువు మరియు సాధువు, ఫకీరు. ఇతని అసలు పేరు, జన్మ స్థలం తెలియదు. సాయిబాబాను అనేకులు ముస్లింలు, హిందువులూ సాధువుగా నమ్ముతారు. ఇతని జీవిత నడవడిలో, భోధనలలో రెండు మతాలను అవలంభించి, సహయోగము కుదర్చడానికి ప్రయత్నించాడు. సాయిబాబా మసీదులో నివసించాడు, గుడిలో సమాధి అయ్యాడు. రెండు మతాల పద్ధతులను తన బోధనలో అవలంభించాడు. ఈయన రెండు సాంప్రదాయాల యొక్క పదాలను, చిత్రాలను ఉపయోగించాడు. ఈయన యొక్క వ్యాఖ్యలలో ముఖ్యమైన ఒక వాక్యము అల్లా మాలిక్, సబ్ కా మాలిక్ ఎక్ (सबका मालिक एक) (అందరి ప్రభువు ఒక్కడే). పెక్కుమంది భక్తులు (ప్రధానంగా హిందూ సంప్రదాయానికి చెందినవారు) సాయిబాబాను శివుని, దత్తాత్రేయుని అవతారం అయిన సద్గురువుగా భావిస్తారు.
సాయిబాబా బోధనలో ప్రేమ, కరుణ, దానం, సంతృప్తి, శాంతి, దైవారాధన, గురుపూజ ముఖ్యమైనవి. అద్వైతం, భక్తి మార్గం, ఇస్లాం సంప్రదాయాలు అతని బోధనలలోనూ, జీవనంలోనూ మిళితమై ఉన్నాయి. ఎంతో మంది, ప్రధానంగా మహారాష్ట్ర, గుజరాత్, ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాష్ట్రాలనుండి సాయిబాబాను దైవ స్వరూపునిగా నమ్మి ఆరాధిస్తున్నారు. అతను హిందువా, ముస్లిమా, దేవుడా, గురువా, సామాన్యుడా అన్ని విషయాల గురించి పలు వాదాలున్నాయి.
షిర్డీ సాయిబాబా జీవిత చరిత్ర
నేపధ్యం
సాయిబాబా పుట్టుపూర్వోత్తరాల గురించి తెలియడంలేదు. ఈ విషయమై జరిగిన కొన్ని అధ్యయనాల వల్ల బాబా షిరిడీ చుట్టుప్రక్కలే జన్మించి ఉండవచ్చుననీ, అతని బాల్య నామం హరిభావు భుసారి కావచ్చుననీ కొన్ని అభిప్రాయాలున్నాయి.తన జన్మ, బాల్యాల గురించి బాబా ఎప్పుడూ స్పష్టంగా చెప్పలేదు. అవి అనవుసరమని అనేవాడు. ఎందుకంటే ఎక్కడ పుట్టాడో మరియు పేరు ఏమిటో తెలిస్తే ప్రతి మనిషి ముందు వారి కుల గోత్రాలు చూస్తారు మరియు వారిది ఈ మతం అని మనసులో నాటేసుకొంటారు, బహుశా బాబా గారు అందుకే వారి పేరు మరియు పుట్టిన ప్రదేశం ప్రస్తావన చేయలేదు. ఒకమారు తన ప్రియానుయాయుడైన మహాల్సాపతితో తాను పత్రి గ్రామంలో ఒక బ్రాహ్మణ కుటుంబంలో పుట్టి ఒక ఫకీర్ సంరక్షణలో పెరిగినట్లు చెప్పాడని కధనం ఉంది.. మరొకమారు ఫకీరు భార్య తనను సేలుకు చెందిన వెంకోసా అనే గురువుకు అప్పగించినట్లు, తాను వెంకోసా వద్ద పన్నెండేళ్ళు శిష్యరికం చేసినట్లు చెప్పాడంటారు. ఈ రెండు కధనాల వలన బాబా పూర్వ జీవితం గురించి వివిధ అభిప్రాయాలున్నాయి.
తన షుమారు పదహారు సంవత్సరాల ప్రాయంలో బాబా మహారాష్ట్రలోని అహమ్మద్ నగర్ జిల్లాకు చెందిన షిరిడీకి వచ్చాడని, అక్కడ మూడేండ్లు ఉండి తరువాత తరువాత కొంత కాలం కనుపించలేదని, మళ్ళీ ఒక సంవత్సరం తరువాత (షుమారు 1858లో) షిరిడీకి తిరిగి వచ్చాడనీ అత్యధికులు విశ్వసించే విడయం. ఈ ప్రకారం బాబా షుమారు 1838లో జన్మించి ఉండవచ్చును.
ఆ యువకుడు ఒక వేప చెట్టు క్రింద ధ్యానంలో రాత్రింబవళ్ళు కూర్చుని ఉండేవాడు. అతనిని చూచి గ్రామస్తులు ఆశ్చర్యపడ్డారు.. మహాల్సాపతి, అప్పా జోగలే, కాశీనాధ వంటి ధార్మిక చింతనాపరులైన గ్రామస్తులు బాబాను తరచు దర్శించసాగారు. అతడు పిచ్చివాడని మరి కొందరు రాళ్ళు కూడా రువ్వేవారు.. మళ్ళీ కొంతకాలం కనుపించకుండా పోయిన సమయంలో అతనెక్కడికి వెళ్ళాడో ఎవరికీ తెలియదు. అప్పుడు అతను చాలా మంది సాధువులను, ఫకీరులను కలిశాడని, 1857లో ఝాన్సీ లక్ష్మీబాయి అధ్వర్యంలో జరిగిన మొదటి స్వాతంత్ర్య సంగ్రామంలో సైనికుడిగా పాల్గొని ఉండవచ్చుననీ, కొంతకాలం నేత పని చేశాడనీ కొన్ని సూచనల వలన తెలుస్తున్నాయి.
షిరిడీలో నివాసం
1858లో చాంద్ పాటిల్ కుటుంబపు పెళ్ళివారితో కలిసి బాబా షిరిడీ వచ్చాడు. అక్కడ ఖండోబా మందిరం దగ్గర అతను బండి దిగినప్పుడు మందిరం పూజారి మహాల్సాపతి "దయ చేయుము సాయీ" అని పిలిచాడు. తరువాత 'సాయి' పదం స్థిరపడి అతడు "సాయిబాబా"గా ప్రసిద్ధుడైనాడు. షిరిడీ ప్రాంతంలో సాము గరిడీలు, కుస్తీలు ప్రసిద్ధం. సాయి వేషధారణ కుస్తీ పహిల్వాన్లలాగా ఉండేది. ఒకసారి 'మొహిదీన్ తంబోలీ' అనే వానితో కుస్తీ పట్టి ఓడిపోయిన తరువాత బాబాలో చాలా మార్పు వచ్చింది. సూఫీ ఫకీరులలాగా మోకాళ్ళవరకు ఉండే 'కఫనీ', తలకు టోపీలాగా చుట్టిన గుడ్డ ధరించడం మొదలుపెట్టాడు. ఇలా ముస్లిం ఫకీరులా ఉండే బాబాకు స్థానిక హిందువులనుండి కొద్దిపాటి ప్రతిఘటన కూడా ఎదురయ్యింది.
1918లో తన మరణం వరకు సాయిబాబా షిరిడీలోనే ఉన్నాడు. ఒక పాత మసీదును తన నివాసం చేసుకొన్నాడు. యాచన అతని వృత్తి. మసీదులో ధునిని వెలిగించాడు. అందులోనుండి విభూతిని తీసి తన దర్శనానికి వచ్చేవారికి పంచేవాడు. అది తమకు రక్షణ ఇస్తుందని భక్తులు నమ్మేవారు. వచ్చిన వారికి ఉపదేశాలు, ధర్మ బోధలు చేసేవాడు. చాలా మహత్తులు చూపించేవాడని భక్తులు చెబుతారు. స్వయంగా వండి ప్రసాదాన్ని పంచేవాడు. ఉత్సవాలలో పాల్గొనేవాడు. ఒకోమారు విపరీతంగా కోపం చూపేవాడు.
1910 తరువాత సాయిబాబా పేరు దేశమంతటా తెలిసింది. గొప్ప మహత్తులు చూపే సాదువనీ, లేదా అవతారమని విశ్వసించే భక్తులు పెక్కురు బాబా దర్శనానికి రాసాగారు. అక్టోబరు 15, 1918 మధ్యాహ్నం 2.30కి బాబా తన భక్తుని వడిలో కన్ను మూశారు (మహా సమాధి చెందారు). ఆయన దేహం బూటెవాడలో ఖననం చేయబడింది. అక్కడే 'సమాధి మందిరం' నిర్మించబడింది.
ముఖ్యమైన శిష్యులు, అనుయాయులు
సాయిబాబా తన మార్గానికి, ఉపదేశాలకు చెందిన సంస్థాగత ఏర్పాట్లు ఏవీ చెయ్యలేదు. ప్రత్యేకించి తన శిష్యులు అని చెప్పుకొనే వ్యవస్థ కూడా ఏమీ లేదు. ఆయన అందరికీ చెందినవాడు. సకోరీకి చెందిన ఉపాసనీ మహారాజ్, అహమ్మద్ నగర్కు చెందిన మెహర్ బాబా వంటి సాయిబాబా భక్తులు ప్రసిద్ధులయ్యారు.
శ్రీ సాయిబాబా జీవిత సమయంలో కొందరు భక్తులు ఆయనను సదా అంటిపెట్టుకొని ఉన్నారు - వారిలో ముఖ్యులు: మహాల్సాపతి, హేమాండ్ పంతు, శ్యామా ,తాత్యా..
బోధనలు
తన దైనిక వ్యవహారాలలోను, బోధనలలోను సాయిబాబా హిందూమతానికి చెందిన సంప్రదాయాలనూ, ఇస్లాం సంప్ర్రదాయాలనూ కూడా పాటించాడు. నమాజ్ చదవడం, అల్-ఫతీహా మననం, ఖొరాన్ అధ్యయనం వంటి ఆచారాలను ప్రోత్సహించాడు కాని చాలా ఇతర ఆచారాలను పాటించలేదు. ఆయన దుస్తులు కూడా సూఫీ ఫకీర్ తరహాలోనే ఉండేవి. మతం, కులం వంటి భేదాలపై ఆధారపడిన విద్వేషాలను పూర్తిగా వ్యతిరేకించాడు. అలాగే సనాతన ఛాందస సంప్రదాయాలను, ఏ మతానివైనా గాని, ఖండించాడు. తాను ఫకీరుగా ఉన్నా తన అనుయాయులను సామాన్య గృహస్థ జీవనం గడపమని చెప్పాడు. ప్రార్ధన, భగవన్నామస్మరణ, పుణ్యగ్రంధ పఠనం - వీటిని ప్రోత్సహించాడు. ఖొరాన్ చదువమని ముస్లిములకూ, రామాయణం, భగవద్గీత, విష్ణు సహస్రనామ స్తోత్రం వంటివి పారాయణం చేయమని హిందువులకూ ఉపదేశించాడు. నీతి బద్ధమైన జీవనం గడపమనీ, ఇతరులను ప్రేమించి సహాయం చేయమనీ చెప్పాడు. తన భక్తులకు రెండు ముఖ్యమైన లక్షణాలు అలవరచుకోమని పదేపదే చెప్పాడు - అవి శ్రద్ధ (విశ్వాసం, భక్తి, దీక్ష), సబూరి (ఓర్పు, సాధన). నాస్తికత్వాన్ని తప్పు పట్టాడు. అశ్రద్ధ చేయకుండా బాధ్యతలు నెరవేర్చాలనీ, వ్యామోహానికి లొంగకుండా తృప్తులు కావాలనీ ఉపదేశించాడు.
రెండు మతాల గ్రంధాలనూ సాయిబాబా ఆదరించి వ్యాఖ్యానించాడు. వాటిపై ఆయనకు లోతైన పరిజ్ఞానం ఉందని ఆయనతో ఉన్నవారు చెప్పారు. హిందూ మత విషయాలపై బాబా వ్యాఖ్యానాలలో అద్వైతం, భక్తి అంశాలు కలగలిసి ఉండేవి. తన నివాస స్థానమైన మసీదుకు ద్వారకామాయి అని పేరు పెట్టుకున్నాడు.
భగవంతుడు అంతటా, అందరిలోనూ ఉన్నాడనేది బాబా బోధనలలో ఒక ముఖ్యాంశం. అతని ఉపదేశాలు ఇస్లామిక్ సిద్ధాంతాలకూ, ఉపనిషత్సూత్రాలకూ కూడా సరిపోతాయి. ఈ లోకం నశ్వరమనీ, భగవంతుడిచ్చే మోక్షమే శాశ్వతమనీ చెప్పాడు. సాధనలో గురువు ప్రాముఖ్యతను గురించీ, గురువునే దేవుడిగా భావించమనీ పదేపదే చెప్పాడు. పూర్వపు కర్మల కారణంగా వివిధ ఫలితాలు సంభవిస్తాయని కూడా చెప్పాడు.
సాయిబాబా రచించిన గ్రంధాలేవీ లేవు. అతని బోధనలు మౌఖికంగానే శిష్యులకు లభించాయి. అవి పెద్ద పెద్ద ఉపన్యాసాలు కావు. సమయానుసారంగా చేసిన చిన్న చిన్న ఉపదేశాలు. తన వద్దకు దర్శనానికి వచ్చిన వారిని తరచు సాయిబాబా ‘దక్షిణ’ అడుగుతుండేవాడు. అలా వచ్చిన ధనాన్ని పేదలకు పంచిపెట్టేవాడు. మిగిలిన కొద్దిపాటి ధనంతో పుగాకు, అగ్గిపెట్టెలవంటివి కొనేవాడు. భక్తులవద్ద దక్షిణ తీసికొని వారి పూర్వ ఋణాలను చెల్లించడానికి దోహదం చేస్తాడని అతని అనుయాయులు అనేవారు.
దానము, ఉన్నదానిని ఇతరులతో పంచుకోవడం – ఇవి బాబా బాగా ప్రోత్సహించిన గుణాలు. ఏదో సంబంధం లేకుండా ఎవరూ ఎక్కడికీ వెళ్ళలేరు అని బాబా అనేవాడు. దగ్గరకు వచ్చినవారిని తిరస్కరించకుండా ఆహ్వానించి ఆదరించమని చెప్పేవాడు. “దప్పిక గొన్నవారికి నీరు, ఆకలిగొన్నవారికి అన్నము, నగ్నంగా ఉన్నవారికి దుస్తులు ఇవ్వు, నీ వరండాలో నలుగురూ కూర్చొని విశ్రమించే అవకాసం ఇవ్వు. అలాగైతే శ్రీహరి తప్పక ప్రసన్నుడౌతాడు. ఒక వేళ దానం చేయడం ఇష్టం లేకపోతే మర్యాదగా నిరాకరించు గాని వారియెడల కుక్కలాగా మొరగవద్దు” అని చెప్పాడు.
బాబా చెప్పిన వాటిలో మరి కొన్ని ప్రసిద్ధ వాక్యాలు – “నేనుండగా భయమెందులకు? అతనికి మొదలు లేదు... తుది లేదు ". తన భక్తులకు బాబా పదకొండు వాగ్దానాలు చేశాడు.:
1. షిరిడీలో అడుగు పెట్టినవారి కష్టాలు తీరినట్లే.
2. మసీదు మెట్లెక్కగానే దీనులలో సంతోషం వెల్లివిరుస్తుంది.
3. నేనీ భౌతిక దేహాన్ని విడచిన తరువాత కూడా సచేతనంగా ఉంటాను.
4. నా సమాధి నా భక్తులను దీవిస్తుంది. వారి అవుసరాలకు అక్కడే జవాబు లభిస్తుంది.
5. నాసమాధినుండే నేను మీకు దర్శనమిస్తాను.
6. నా సమాధినుండి నేణు మాట్లాడుతాను.
7. నా వద్దకు వచ్చి శరణు కోరిన వారికి సహాయం చేయడానికి నేనెప్పుడూ ఉంటాను.
8. మీరు నావంక చూడండి. నేను మీవంక చూస్తాను.
9. మీ భారాలను నాకు అందిస్తే నేను తప్పక మోస్తాను.
10. నా సహాయం, బోధన కోరినవారికి అవి వెంటనే లభిస్తాయి.
11. నా భక్తుల ఇంట ‘లేమి’ అనేది ఉండదు.
మత సామరస్యం
-- “ హిందువుల దైవమైన శ్రీ రాముడు, ముస్లిం ల దైవమైన అల్లా ఒక్కరే ! ఇరువురి బోధనల సారాంశం ఒక్కటే – అందరి దైవం ఒక్కరే ! కనుక మీలో మీరు కలహించుకోవడం మాని సోదరుల వలె కలిసి మెలిసి జీవించండి.”
-- సర్వాంతర్యామి అయిన ఆ భగవంతునిని సేవించుటకు మత బేధం ఆటంకం కాకూడదు
-- ఒక ముస్లింకు సంతానం కలిగితే శిరిడీలో మిఠాయి పంచుతానని మొక్కుకున్నాడు. సాయి అతనిని అల్లా అచ్చా కరేగా అని దీవించారు. కొంత కాలానికి అతని కోరిక ఫలించి కొడుకు పుట్టాడు.”వెళ్ళి మారుతీ ఆలయం లో మిఠాయి పంచు” అన్నారు.మారుతీ ఆలయం లో మిఠాయి పంచి తిరిగి సాయి వద్దకు రాగా ఆయన ఎంతో ఆనందంతో అతనిని కౌగలించుకొని అల్లా అచ్చా కరేగా అని ఆశీర్వదించారు.
-- "అందరి దైవం ఒక్కరే. మతం అనేది ఆ దైవాన్ని చేరుకునే ఒక మార్గం మాత్రమే".
-- "ఖురానును చదవగానే సరి కాదు, అందులోని సారాంశాన్ని వంట పట్టించుకొని ఆచరించాలి.”
భక్తులు, పూజా విధానాలు
ఖండోబా ఆలయంలోని పూజారి మహాల్సాపతి సాయిబాబాకు మొదటి భక్తుడని ప్రతీతి. తరువాత కూడా కొద్దిమంది స్థానిక శిష్యులు, విశ్వాసంతో దర్శనానికి వచ్చే మరి కొద్దిమంది మాత్రమే బాబా భక్తజనంగా పరిగణించవచ్చును. 1910 తరువాత ఒక భక్తుడైన దాసగణు తన సంకీర్తనల ద్వారా బాబా మహిమలను దేశమంతటా చాటాడు. అప్పటినుండి దేశంలో చాలా ప్రాంతాలనుండి హిందూ, ముస్లిమ్ భక్తులు పెద్ద సంఖ్యలో షిరిడీకి రాసాగారు. బాబా జీవిత కాలం చివరి భాగంలో కొందరు క్రైస్తవ, పార్శీ భక్తులు కూడా షిరిడి సాయి దర్శనానికి రాసాగారు.
షిరిడీలోని సాయి మందిరంలో నిత్య పూజలు జరుగుతున్నాయి. అనుదినం వేల సంఖ్యలో వివిధ ప్రాంతాలనుండి భక్తులు షిరిడీకి వచ్చి బాబా దర్శనం చేసుకొంటారు. శ్రీ సాయిబాబా సంస్థాన్ అనే సంస్థ షిరిడీ కేంద్రంగా వివిధ కార్యక్రమాలు, ఆలయ నిర్వహణ కొనసాగిస్తున్నది.
దేశంలో అన్ని ప్రధాన నగరాలలోనూ సాయిబాబా మందిరాలున్నాయి. ఆంధ్ర ప్రదేశ్…లో అనెక నగరాలలోను, పట్టణాలలోను, చాలా గ్రామాలలోను సాయి మందిరాలున్నాయి. సాయి బాబా గురించి అనేక పుస్తకాలు ప్రచురితమయ్యాయి. హిందువుల యాత్రా స్థలాలలో ఒకటిగా షిరిడీ పరిగణింపబడుతున్నది. అయితే సాయిబాబా ఆరాధనోద్యమంలో కొద్దిపాటి మాత్రమే షిరిడి సాయి సంస్థానం మార్గదర్శకత్వ వ్యవస్థలో ఉంది. అధికంగా భక్తులు, పూజలు, ఆలయాలు అక్కడి ప్రజల సంకల్పానుసారం ఏర్పాటు చేయబడుతున్నది.
భారత దేశం వెలుపల అమెరికా, ఆస్ట్రేలియా, మలేషియా, సింగపూర్ వంటి చోట్ల కూడా సాయి బాబా భక్తులు, ఆరాధనా కార్యక్రమాలు జరుగుతున్నాయి.
షిరిడీలోని సాయిమందిరానికి సగటుమ రోజూ 20 వేల మంది సందర్శకులు వస్తారని. కొన్ని ప్రత్యేక దినాలలో ఈ సంఖ్య లక్షవరకూ ఉంటుందని అంచనా.
మహిమలు
సాయిబాబా భక్తులు అనుచరులు చెప్పే కధనాల ప్రకారం సాయిబాబా పెక్కు మహిమలు కనబరచాడు. వీటిలో ఎక్కువగా హేమాండ్ పంతు రచించిన ‘సాయి సచ్చరిత్ర’లో ప్రస్తావించబడ్డాయి. దీర్ఘ కాలిక వ్యాధులను నయం చేయడం, ఖండ యోగం వంటి అసాధారణ యోగ ప్రక్రియలు, గాలిలో తేలి ఉండడం, ప్రకృతి శక్తులను నియంత్రించడం, భక్తుల మనసులోని విషయాలు తెలిసికోవడం, దూర ప్రాంతాలలోని భక్తులకు తన సందేశం తెలియజేయడం వంటివి ఇలాంటి మహిమలలో కొన్ని.
తన భౌతిక దేహాన్ని విడచిన తరువాత కూడా బాబా అనేక భక్తులకు కలలలోను, మనోధ్యాన సమయంలోను దర్శనమిచ్చి మార్గ నిర్దేశనం చేయడం, కష్టాలనుండి విముక్తి కలిగించడం వంటి మహిమలు కనబరచినట్లు పెక్కు భక్తులు చెబుతుంటారు. ఇటువంటి విషయాలు భక్తుల సత్సంగ కార్యక్రమాలలో తరచు చెప్పబడతాయి.
చారిత్రిక ఆధారాలు
1916లో గోవిందరావు రఘునాధ దభోల్కర్ (ఇతనికి సాయిబాబా ‘హేమాండ్ పంత్’ అనే పేరు పెట్టాడు) మరాఠీలో వ్రాసిన ‘సాయి సచ్చరిత్ర’ అనే గ్రంధం సాయిబాబా జీవిత విశేషాలకు సంబంధించన ముఖ్యమైన ఆధారం. ఈ రచయిత స్వయంగా సాయిబాబా సన్నిహిత అనుచరుడు. ఎక్కువ విషయాలు తను ప్రత్యక్షంగా చూచినవి లేదా బాబా మాటలలో చెప్పినవి లేదా ప్రత్యక్ష సాక్షులు చెప్పినవి వ్రాశాడు. ఈ గ్రంధం దాదాపు అన్ని భారతీయ భాషలలోకి, ఆంగ్లంలోకి అనువదించబడింది. తెలుగుగులో ప్రత్తి నారాయణరావు అనువదించిన ‘సాయి సచ్చరిత్ర’ ఒక నిత్య పారాయణ గ్రంధంగా పెక్కు భక్తులు పరిగణిస్తారు. ఆచార్య ఎక్కిరాల భరద్వాజ, స్మృతి శ్రీనివాస్, ఆంటోనియో రిగోపోలస్ వంటి వారు వ్రాసిన సాయిబాబా జీవిత చరిత్రలు వారు విన్న విషయాలపై ఆధారపడినవి. గణేష శ్రీకృష్ణ ఖర్పడే వ్రాసిన ‘షిరిడి దినచర్య’ కూడా ఒక ముఖ్యమైన ఆధారం. తొలి తెలుగు శిరిడీ సాయి చరిత్ర ను (1957) వేమురి వెంకటేశ్వరరావు గారు వ్రాసినారు.
ఇంకా బి.వి.నరసింహస్వామిజీ రచించిన ‘సాయి సందేశం’, ఆచార్య ఎక్కిరాల భరద్వాజ రచించిన ‘సాయి చరిత్ర, సందేశం’ కొన్ని ముఖ్యమైన వనరులు.
వివిధ మతాలలో అభిప్రాయాలు
హిందూమతంలో
సాయిబాబా జీవితకాలంలోనే యెవాలా ఆనందనాధ్ అనే సాధువు బాబను ఒక ఆధ్యాత్మ వజ్రంగా అభివర్ణించాడు.. గంగాగిర్ అనే మరొక సాధువు కూడా ఇదే భావాన్ని వెలిబుచ్చాడు.. బాబాను అమితంగా విశ్వసించిన బేడేకర్ మహారాజ్ 1873లో బాబాను దర్శించుకొన్నపుడు ఆయనను జగద్గురు అని సంబోధించాడు. టెంబే స్వామీజీ అనబడే వసుదేవానంద సరస్వతి కూడా బాబాను అమితంగా గౌరవించాడు. చాలా మంది శైవ సాధువులు కూడా బాబాను ఆరాధించారు. స్వామి కాళేశ్వర్ బాబాను తన దైవ సమానుడైన గురువుగా పూజించాడు. సత్యసాయిబాబా తనను తాను షిరిడీ సాయిబాబా అవతారమని చెప్పుకొంటున్నాడు.
ఇతర మతాలు
అధికంగా సూఫీ సంప్రదాయానికి చెందిన మహమ్మదీయులు సాయిబాబాను గురువుగా పరిగణించడం జరుగుతున్నది. మెహెర్ బాబా సాయిబాబాను కుతుబ్ ఎ ఇర్షాద్ (అత్యుత్తమమైన కుతుబ్) అని అభివర్ణించాడు. జోరాస్ట్రియన్ మతానికి చెందిన నానీ ఫాల్కీవాలా, హోమీ భాభా వంటి ప్రముఖులు కూడా సాయిబాబాను విశ్వసించారు.
సంస్కృతిలో
భారత దేశంలో దాదాపు అన్ని ముఖ్య నగరాలలోను, చాలా పట్టణాలలోను సాయిబాబా మందిరాలున్నాయి. కొన్ని విదేశాలలో కూడా బాబా మందిరాలున్నాయి. ముంబైకు వెందిన షామారావు జయకర్ చిత్రించిన నిలువెత్తు పటం బాబా నివసించిన మసీదులో ఉంది. షిరిడీలోని సమాధి మందిరంలోని పాలరాతి విగ్రహం ‘తలీమ్’ అనే శిల్పి చెక్కినది. వివిధ బాబా ఆలయాలలోను, సత్సంగాలలోను, కుటుంబ ప్రార్ధనా సమావేశాలలోను బాబా భజన, హారతి కార్యక్రమాలు జరుగుతూ ఉంటాయి.
"దేవుడు వున్నాడు ... లేడు అని అనకు''.
గుజరాత్లో 1889వ సంవత్సరంలో జన్మించిన స్వామి సాయిచరణ్ మొట్టమొదట సాయిబాబాను తన తండ్రితో కలిసి 1911లో బాబాను దర్శించుకున్నారు. ఒక కుండ చేత్తో పట్టుకుని కుష్ఠురోగులకు సపర్యలు చేస్తూ కనిపించిన బాబాను చూసి ఆశ్చర్యపోయిన ఆనంద్ తండ్రి ఆజ్ఞతో బాబాకి సాష్టాంగ నమస్కారం చేశాడు. అప్పుడు బాబా ఆనంద్ తో ఇలా అన్నారు ... "దేవుడు వున్నాడు ... లేడు అని అనకు''. అటు తరువాత 1912 జులై గురుపూర్ణిమ రోజున బాబా ఆనంద్ కలలో కనిపించి "నువ్వంటే నాకు చాలా ఇష్టం'' అని చెప్పారు. అది మొదలు ఆనంద్ షిరిడీలోనే ఉండిపోయాడు. బాబా భక్తుల దగ్గర దక్షిణ తీసుకోవడాన్ని చాలా సార్లు గమనించాడు. ఆ పరిశీలన, బాబా సాహచర్యంలో ఆనంద్, బాబా జీవితంలో అద్భుతాలు, ప్రబోధాలు పేర్కొంటూ ఒక పుస్తకాన్ని, తాను బాబాకు సన్నిహితంగా వుంటూ పరిశీలించినప్పటివిషయాలనుపేర్కొంటూమరొకపుస్తకాన్నిరచించాడు. బాబామహాసమాధిఅయినతరువాతసాయిసంస్థానంలోనికార్యకలాపాల్లోఆనంద్చురుగ్గాపాల్గొనేవారు. 1954లోషిరిడీసమాధిమందిరంలోబాబాపాలరాతివిగ్రహప్రతిష్ఠఆనంద్చేతులమీదనేజరిగింది. ఆనంద్1963లోసన్యాసంస్వీకరించిస్వామిసాయిచరణ్ఆనంద్జీ గా మారి అందరి మన్ననలు పొందారు.
Wednesday, August 28, 2013
భక్తిపూర్వక హృదయాలే సాయి మందిరాలు
.png)
'సాయి' అనే స్మరణ జీవన్మరణ రూపమై సంసారమనే చిక్కుముడిని విప్పే తరుణోపాయం. అన్నిటి కంటే అత్యంత శ్రేష్టం, సులభ సాధనం భగవన్నామ స్మరణే. ఈ శరీరంలో పటుత్వం ఉన్నంత వరకు, శ్వాస ఆడినంత కాలం జాగు చేయక 'సాయి' నామాన్ని స్మరించి తరిద్దాం.
బాబా అసాధారణ బుద్ధి కుశలత గలవారు. బాబా ఆచరింప సాధ్యం కాని విషయాలను ఆచరించమనలేదు. తన భక్తులకు ఆసనాలు, యోగాభ్యాసాలు నేర్పలేదు. మంత్రోపదేశాలు చేయలేదు. మహిమలు చూపలేదు. అన్నిటినీ పక్కన పెట్టి, కష్టాలు, చింతలు, కోరికల్ని గాలికొదిలి మనసా, వాచా, శిరసా, కర్మణా 'సాయి...సాయి' అనే నామాన్ని సదా హృదిలో ఉంచుకోమన్నారు. సర్వ బంధాలను తెంచుకుని స్వేచ్ఛ పొందటానికి ఇదే సులభోపాయం. పంచాగ్నుల నడుమ కూర్చుని మంత్రాలు ఉచ్చరించటం, యాగాలు, మంత్రజపాలు చేయటం, అష్టాంగ యోగాలు ఆచరించటం అందరికీ సాధ్యం కాదు. మరి, భగవంతుని కృపను పొందటానికి అందరికీ ఆచరించతగిన మార్గమేది? అదే సాయిపథం. అదే సాయితత్వం.
మనసు ఆలోచనల పుట్ట. ఏదో ఒక ఆలోచన చేయటమే దాని పని. ఆలోచన అనేది లేకుండా మనసు నిమిషమైనా ఉండదు. ఆలోచనలకు మంచి, చెడు ఉండదు. ఉదాహరణకు తలవని తలంపుగా రావణుడి గురించి ఆలోచన వస్తే అతను చేసిన చెడు కార్యాలే గుర్తుకు వస్తాయి. అదే రామున్ని తలుచుకుంటే ఆయన ధర్మనిరతి మదిలో మెదులుతుంది. అంటే మంచి కాని, చెడు కాని దేని గురించి తలుచుకుంటే దాని ఆలోచనలే కలుగుతాయి. అలాంటప్పుడు మనం 'సాయి'ని తల్చుకుందాం. బాబా భావాల్నే మనసులో నింపుకుందాం. సాయితత్వాన్ని చదువుదాం. విందాం. మననం చేసుకుందాం. వాటిలోని సారాన్ని జీర్ణం చేసుకుందాం. నిజ జీవితంలో సాయి సూక్తుల్ని ఆచరించటానికి ప్రయత్నిద్దాం. మనలోని భయాల్ని, సంశయాలను పారద్రోలి పారమార్థికం కలిగించేది 'సాయి' మంత్రమే. అది మంత్రము కాదు, శక్తిపాతం.
సాయితత్వం దేహాభిమానాన్ని నశింపచేస్తుంది. అహంకారాన్ని అణచివేస్తుంది. హృదయ గ్రంథుల్ని తెగ్గొడుతుంది. సదాచిదానంద రూపుడైన సాయిని హృదయంపై ఆవిష్కరిస్తుంది.
"భక్తి నిండిన హృదయంలో నాకు చోటివ్వండి. నాకు పూజతంతులతో పనిలేదు. నన్నే నిరంతరం జ్ఞప్తియందుంచుకోండి. మీ హృదయాల్లో శాశ్వతంగా కొలువుంటాను. రేయింబవళ్ళు 'సాయి' అనే నామాన్ని జపిస్తే మనఃచాంచల్యాలు,మాలిన్యాలు మటుమాయం అవుతాయి."
సాయి భగవానుడు భక్తులకు చేసిన వాగ్దానం ఇది. మన మన మనసులు అంతర్ముఖం కావాలి. హృదయాలు సాయి మందిరాలు కావాలి. అప్పుడు ఎక్కడ చూసినా 'సాయి' కనిపిస్తారు.
